تابستون رفتم مشاوره. یه ذره که حرف زدیم,گفت فک میکنی تا چه سالی زنده هستی؟ چند سالگی؟
گفتم تا قبل از مهد دوست داشتم 40 سالگی بمیرم.ولی حالا دوست دارم مادربزرگ هم بشم. 65 خوبه.بچه ها بهم امید به زندگی دادن.
گفت چه اهدافی داری تا 65 سالگی؟
فکر کردم و گفتم:
-ازدواج خوب
-تربیت بچه خوب
-مرگ خوب
-انجام کارهای غیرقابل پیشبینی باحال
گفت دوتای اول قبوله. دوتای دیگه واقعی نیست.
گفتم هست و عمیقا براشون تلاش میکنم.
گفت چرا برای پیشرفت تو کارِت تلاش نمیکنی؟
گفتم اینجا ایرانه. هیچی معلوم نیس. مگه دفه اوله هدف گذاری میکنم و میخورم به سنگ و شتک میشم تو دیوار؟ مگه بقیه رو نمیبینم؟ مگه اینجا جز روابط و پول,چیزی جلوبرنده ی کاره؟
من یاد گرفتم هدفگذاری نکنم که از شکستش توان بلند شدن نداشته باشم.یاد گرفتم کمی آروم بگیرم و کوتاه کوتاه و مقطعی هدف تعیین کنم.و بنا به شرایط پیش برم و اصراری به پیشبردش نداشته باشم.
من دوست داشتم زندگیمو وقف رشته تحصیلی ام کنم اما چیزی که دارم میبینم,ارزششو نداره.
اگه این سوالو 5 سال پیش میپرسیدی,5 تا گزینه رو پر میکردم اما الان هدفی قطعی جز ازدواج و بچه دار شدن ندارم که اون هم معطوف کردم به شرایط که اگر آدم درستش پیدا شد,پیش برم,وگرنه اون دوتا هدف دیگه برام ملموس و عینی تره که تو مشاور نمیفهمیش.
تو هم اگه چیزایی که من تو 22 سالگی فهمیدمو,یه جا فهمیده بودی,انقد بی خبر , سرمست از زندگی نبودی...
میدونی تو 23 سالگی روزی چند بار مرگو طلب کردم و براش خودمو آماده کردم؟ میفهمی برام شیرین تر از زندگیه یعنی چی؟
نه نمیفهمی چون مرگو درک نکردی...تو در مقام مشاور فقط بلدی چن تا راهکار ارائه بدی ولی هنوز تو اصل زندگی موندی...
مرگ,اولین و آخرین آرزوی منه. باقیش وقت تلف کردنه برای رسیدن وقتش...
میفهمی تعلیق بین خودکشی و زندگی یعنی چی؟
نمیفهمی...پس با من درباره هدف تو زندگی صحبت نکن...پولتو بگیر و رزومه تو برای کار پر کن.
