جنس حسود

یکی از همکارا طلاق گرفته و یه بچه داره.

یکی دیگه از همکارا ده ساله ازدواج کرده و بچه دار نمیشه

این جلو اون بچه شو هی میبوسه و قربون صدقه اش میره

اون جلو این از شوهرش تعریف میکنه و میگه شوهری صبح برام لقمه گرفت,فلان کرد و بهمان کرد.

زن جماعت,با چزوندن همنوعش زنده است....!

تا نباشد چیزکی,مردم نگویند چیزها

قبلنا که میگفتن فلانی اصل و نسب نداره یا خوشه چین بودن و فلان و بهمان,تو دلم میگفتم وااا این حرفا چیه تو قرن 21؟! گذشت زمانی که ارباب رعیتی بود و ارزشها با زمین و ملک و نسب مشخص میشد نه فعل و عملکرد حال خود اشخاص.

ولی حالا میگم همه چیز,حتی گذشته آدما تو عملکردِ حالشون اثر داره. چرا؟ چون کسی که تحت تربیت فردی با خصایص خوشه چین بزرگ شده,زیردست بوده و تحقیر شده و این رفتارها سلسله وارانه (از طریق محیط و نه نژاد)بهش منتقل شده. 

شاید الان شبیه آدمای پولدار و باشخصیت رفتار کنه اما درونش,کینه و حقدی از تحقیر وجود داره که نمیتونه بزرگمنشانه رفتار کنه.چون چیزی از این نوع منش و رفتار نمیدونه.

و تهران,پُره از آدمهای تازه به دوران رسیده با گذشته ی نامعلوم.

بستر

زندگی مث موج بالا پایین میشه...

تو این جزر و مدش,تا رسیدن به ثبات, بهم نشون داد منی که ادعا میکنم یه سری چیزا خیلی برام مهمه,تو شرایط بحرانی,اگه تکیه گاهی مثل پدر نداشتم,معلوم نبود دست به چه کارهایی میزدم و فاصله ای با کسی که بهش دزد و فاحشه میگن,ندارم...

بهم ثابت شد خیلی چیزا رو من بوجود نیاوردم,شرایط زندگیم ایجاد کرد و من نقشی توش نداشتم که حالا برای داشتنش افتخار کنم؛

مث آبرو,احترام,پول و پاکی نفس

یعنی بستر فرهنگی منو به این سمت سوق داد,نه انتخاب همیشگی و درونی من.

یعنی شرایط برخلاف تصورم,از همه چیز مهمتر بوده نه انتخاب من.

میدونی فهمیدن این موضوع برای منی که کلی ادعا دارم,چقد درد داشت؟