خانه امن

یکی از اشتباهات مهم تربیتی پدر و مادرم این بوده که خونه رو محیط امن و بخصوصی ایجاد کردن که با بیرون خیلی متفاوت باشه

سیستمشون این بوده که بذار هر اتفاقی میخواد بیرون بیفته بیفته،تا وقتی بچه ها تو خونه اند، بذا احساس راحتی و امنیت بکنن

درصورتی که اشتباست.

خونه باید آدمو آماده کنه برای بیرون، برای ارتباط با جامعه، در رفتن از زیر دست گرگها،سختی کشیدن و غیره

اینجوری خونه میشه سنگر و بیرون محل بارش خمپاره و گلوله که باید ازش فرار کرد و به خونه پناه آورد.

تربیت باید جوری باشه که حس وابستگی ایجاد نکنه. نقش تقویت کنندگی داشته باشن والدین.

اگه قراره امنیت و راحتی خونه رو بارز کنن، بصورت غیر مستقیم باشه نه آشکار

میدونی مث چی میمونه؟ مث اینکه پرنده دائم برای جوجه های تو لونه غذا بیاره، خودشو از نفس بندازه، بگه اینا فردا قراره از لونه برن، بیرون مار داره، روباه داره. بذا تا اینجا هستن، خوب چاق و چله بشن.هروقت رفتن بیرون، با فضای بیرون آشنا میشن...!

درصورتی که این روش تا یه سنی مناسبه؛ از یه جایی به بعد باید پرواز رو یاد داد.کنار بچه ها بود.