انتقاد بیمارگونه
تا حالا به سبک کارای مهران مدیری دقت کردین؟
کلا بر پایه انتقاد ساخته شده.
یعنی منتظره ببینه بقیه چی کار میکنن، با فراست و توجه اونا رو میگیره، کمی طنز ترکیبش میکنه و به مردم ارائه میده
خواه مواد انتقادیش فرهنگ مردم باشه خواه مسئولین
اصلا هم کاری نداره گفتنش تاثیری رو جامعه داره یا نه، انگار همون رسالت هنرمند که کارش نشون دادن زخم و درد جامعه س رو به دوش گرفته و پشت هم انجامش میده.
یه کسی مث مهران مدیری اگه تو جامعه ای زندگی کنه که نتونه هیچ اشکال و انتقادی بهش وارد کنه و جامعه در سلامت کامل باشه، قادر به ادامه زندگی نخواهد بود! چون سبک زندگیش رو بر پایه انتقاد پی در پی گذاشته، چون خوراکی برای تغذیه روحش نداره و روز بروز ضعیف تر و ناتوان تر میشه.
داشتم فکر میکردم چقدر خوبه اینطوری نباشیم.
گرچه مهران مدیری نسبت به خیلی آدمهای دیگه یک قدم جلوتره که ذهن همیشه هشیار برای شناسایی مشکلات و کج روی ها داره اما این یک قدم کافی نیست، این بهترین مسیر ممکن نیست.
یعنی خودمون و سبک زندگیامونو برپایه مشکلات جامعه مون نچینیم.
یه انتظار پنهان برای برگشت سلامت کامل، برای استقرار الگوی کامل حتی تخیلی، تو وجودمون نهفته باشه که اگه برخلاف روند فعلی جامعه پیش اومد، ما از لحاظ درونی شکست نخوریم.مقابلش واینسیم. چون برای اومدنش انتظار کشیدیم، چون بودنش رو میخواستیم...