آبی گم شده

تو هر مرحله از زندگی، چیزی برات جذابیت داره و تو رو به زندگی پابند میکنه.

مثلا تو دوران بچگی توجه و تشویق والدین، رقابت با بقیه بچه ها، اسباب بازی

تو دوره ای، عشق های نوجوونی، رفاقت ها

بعد تر، ازدواج و تشکیل زندگی، مسئولیت پذیری

بچه دار شدن و به سرانجام رسوندنشون و ...

خلاصه هر مرحله،چیزی داره که آدم سرش گرم باشه و برای رسیدن بهش تلاش کنه

حالا وقتی میخوای از مرحله ای به مرحله بعد بری ، این گذار و عبور، سردرگمی و سختی های خودشو داره

گاهی یه مرحله رو کامل رد نکردی، ولی اساس و بنیانش بنا به شرایط و پیشامدها نابود میشه و میترکه...

گاهی به یه مرحله میرسی که فکر میکنی همه چیزو تجربه کردی و چیزی وجود نداره که در حال حاضر برات جذاب باشه و نگهت داره...
دیگه هیچ غذایی مزه نداره...یه بی حسی و کسلی خاصی داری. همه چی هست اما میدونی اونی نیست که راضیت کنه...
تا دیشب فکر میکردم مصطفی زمانی یکی از نچسب ترین آدمای روی کره زمینه. یه چشم رنگی بی هنر که به واسطه قیافه تو جایگاهش ایستاده...
اما جنس حرفاش با "بازیگر جماعت" فرق داشت!
وقتی تو جشن شهرزاد با اون تیپ حاضر شد، درودی به روح و روانش فرستادم و گفتم آخه چقدر فارغه از دنیا؟؟چرا انقد هپلی و بی توجه؟
برام جای تعجب بود آدمی با این موقعیت و چهره ، چقدر میتونه بتازه و با خیلیها رقابت کنه اما بیخیال از کنارش رد میشه...
دیشب شخصیت دیگه ای از این آدم برام رو شد.
از چشماش، گفتار و نوع بیانش فهمیدم هرچی که بدست آورده یه طرف؛ خلائی که اینروزها تو وجودش حس میکنه، یه طرف...
و چقدر سنگین و باارزشه که تونسته شهرت و شهوت و قدرت رو از وجودش کنار بزنه این شخص رو وادار کنه در جست و جوی این ناشناخته ، سرگردون و ضعیف بشه در عین حال؛ زمین هم نخوره....
چقدر آدم باید قوی باشه تا تو این موقعیت، همه چیزِ آشکارِ به عینه رو کنار بذاره تا به صدای ناشناس ناشناخته وجودش گوش بده که نمیدونه به کدوم ناکجاآباد هدایتش میکنه...