چادرگونه 1

سالها پیش که همشهری جوان میخریدیم و مینشستیم پای مصاحبه و حرفهایش، یک شماره به خانم بازیگر جوانی اختصاص پیدا کرده بود که پوشش متفاوتی دارد و برخلاف بازیگران دیگر پیش میرود...

مجله پرسیده بود ممکن است روزی بخاطر بازیگری، این پوشش را کنار بگذارد؟
جواب داد: خیر ، خدا آن روز را نیاورد . این انتخاب من است و فلان و بهمان و غیره.
توی دلمان گفتیم عجب دل شیری دارد این زن! ما که پشیزی ارزش نداریم و جایی دیده نمیشویم و به خاندان چادری منتسب هستیم، جرات نمیکنیم به خودمان ، حتی به خودمان قول دهیم که این پوشش تا ابد روی سر ما مستقر باشد.
چرا که جامعه دائما در تغییر و تحول است و شاید جایی، مسابقه ای ، اجباری، سفر خارجی در کار باشد و به همان روسری قناعت کنیم و حجابمان را در همان حد، نگه داریم.چادر که اجبار نیست، انتخاب است!
پیش خودمان فکر کردیم وقتی علنی اعلام میکند، حتما پای حرفش میماند. زبانت را گاز بگیر.فکر بیخود نکن و پیش از عمل، قضاوت نکن.
اما در لایه های درونی دلمان، پیش خودمان،آنجا که کسی راه ندارد و با کسی رودربایستی ندارد، فکر کردیم اصلا بازیگری با این مقوله در تضاد است.
چرا خودت را خر میکنی؟ بازیگر تابع کارگردان است . تابع شرایط.اصلا میخواهد نقش همسر پاک خانه دار را بازی کند.بازیگر برای نزدیکی بیشتر به مخاطب، باید فضای خانه را شبیه سازی کند. هیچ احمقی که در خانه چادر سر نمیکند. حتی برای این هدف پاک هم باید از "چادر" فاصله بگیرد.
گفتیم تو چه کار داری؟ کار خودت را بکن و انقدر به لایه های درونی وجودت رجوع نکن. هدفش پاک است. بازیگرهای دیگر، همین را هم ندارند. میخواهی با این تضاد غیرعقلانی شعارگونه بجنگی که همین شعار را هم از دست بدهی؟ بگذار علمک شعار بماند تا علمک های دیگر!
ما به زندگی خودمان ادامه دادیم و مشغول درس و مدرسه و دانشگاه و زندگی شخصی شدیم.