اسب چموش

" وقتی کوچک بودم، شنیده بودم که ریاضت کشیدن خوب است.

رفتم سوال کردم؛ مثلا گفته بودند حضرت علی نان خشک با نمک می‎‎خوردند.

من نان تازه هم که می‎‎خریدم می‎‎گذاشتم توی آفتاب تا خشک ‎شود و بعد روی آن نمک می‎‎ریختم و می‎‎خوردم.

بعد می‎‎گفتند برای ریاضت کشیدن، مثلا باید لباس خشن بپوشی، لباسی که نرم نباشد، دوباره این کار را می‎‎کردم.

همه اقسام ریاضت‌‎ها را کشیدم،

 شن می‎‎ریختم داخل کفش‎هایم و می‎‎پوشیدم که مثلا پا را اذیت کند.

بعد رسیدم به این‎که باید نفس را بکشی و شروع کردم به نفس کشی؛ یعنی هر چیز را که دلم می‎‎خواست استفاده نمی‎کردم.

یک‎بار عموی من در شب عید هر کاری کرد که از او شیرینی بگیرم و بخورم، گفتم نمی‎‎خورم و نخوردم.

بعد آرام، آرام که بزرگتر شدم به این باور رسیدم که اگر نفس چیز بدی بود، مگر خدا استغفرالله نمی‎‎دانست، که یک‎چیز زائد بگذارد در وجود انسان بعد بگوید من گذاشتم حالا تو برو و آن را بکش؟

این نفس اگر نبود، دیگر پیشرفتی انجام نمی‎‎شد. این نفس ماست که می‎‎گوید برو علم یاد بگیر، برو دنیا را فتح کن، ولی از آن‎طرف هم این نفس یک‎جا‎هایی مشکل‎آفرین می‎‎شود.

آمدم خودم برای خودم این تعریف را پیدا کردم و گفتم که نفس مرکب ماست در یک کویر برهوت و داغ؛ و انسان هم تشنه آب است.

انسان باید سوار آن مرکب بشود و برای رسیدن به آب بتازد منتها آن‎قدر بتازد که یک‎دفعه زمین نخورد.

اگر آگاه باشد، می‎‎فهمد که هرگاه این مرکب خواست او را زمین بزند، باید آن دهنه اسب را یک‎مقدار بکشد و اگر دید آرام می‎‎رود، دهنه را یک مقدار ر‎ها بکند.به‎نظرم کسی به تعالی می‎‎رسد که این اسب را متعادل براند..."

ابوالفضل جلیلی- بخشی از مصاحبه با مجله پنجره