کتمان

برای تو میخوانم که دل از دامان دنیا بریده ای

و سو به نا کجاآباد عقلت دست از آرزو کشیده ای

و زیر و بم زندگی ات را با چوب پنبه هایی از جنس منطق پوشانده ای

تا مبادا چشم و زبان مردم،تنبیه تلخی باشد که آتش حسرت به جانت بیاندازد...