همسویی مردم

اینکه سالها فریاد بزنی و دیگران تو را ببینند و از فهم کلامت عاجز باشند؛گویی تنها تصویر تو را دارند یا زبانت برایشان اشنا نیست،همانقدر درداور است که سالها بگذرد و همان ادمها حرفهایی را به زبان بیاورند که اندی پیش برایشان گفته بودی و انها هیج واکنشی دربرابر کلامت نداشته اند....

انروزها که خودت را نادیده گرفته بودی و عطای همکلامی با مردمی که هیچ از عقاید تو نمیفهمند را به لقایش بخشیده و سکوت پیشه کرده بودی

.همانروزها که از ترس تنهایی به انکار خودت روی اوردی و گمان غلط بودن بر عقاید کشیدی،همانقدر درداور است که حس همدردی ات را امروز روز باید به جریان بیندازی و با مردمی خو بگیری که تو را ندیده بودند....ایمان به عقاید و به جریان انداختن این افکار راکد که گویی قرار است جان بگیرند،همانقدر درداور است که تا دیروز روز،خط بطلان اشتباه بر رویشان کشیده شده بود و حالا تو غرض ورزی ها را باید کنار بگذاری تا عقاید پوسیده ات جانی بگیرد...

نادیده انگاشتن خود درداور است...چه زمانی که نبودند چه زمانی که به صحنه امده اند....

"من که گفته بودم" ها را باید کنار بگذاری چون بکارگیری محتوای خواسته هایت عملی میشود و مردم رنگ دیگری میگیرند...

اما "من" کجا میرود؟ باور کن دردناک است....