رمزت چنده؟

یکی از مسائل مورد توجه تو فروشگاهها، کارتخوانه و زدن رمز.
اما ملت بیشتر چه رمزی دارن؟
بعضیا که عین رمز اصلی کارت رو میگن و معنی نداره عددش
ولی اونایی که عوض میکنن:
- یا سال تولد خودشونه به شمسی یا میلادی
- یا بچه شون
- یا سال ازدواجشون
وقتی مثلا میگه ۱۳۶۵، یه نگاه به چهره اش میندازم ببینم چقد پیر شده یا خوب مونده😄
- یا تاریخ گرفتن کارت
یه رمز خیلی پرتکرار هم ۱۳۵۷ هست.
نمیدونم سال تولدشونه وااااقعا یا میخوان یاد و خاطره اون حماسه پرافتخار رو همواره تکرار کنن....
هربار این رمزو میزنم، خنده ام میگیره.

بعضیا فوق العاده اند. وقتی رمزشونو میپرسی، کله شونو میارن جلو دم گوش ات، یواش رمزو میگن نکنه یه وقت کس دیگه بشنوه😄😄 نکنه قوانین پنتاگون رعایت نشه! اسرار لو بره 😄 حالا یارو اصلا موجودی هم نداره ها، ولی این موارد فوق امنیتی رو رعایت میکنه!

لطفا لطفا لطفا موقع گفتن رمز، دهان مبارک رو کااااامل باز کنین. اعدادی که مشابهت بیان دارن مثل ۲ و ۹ یا ۵ و ۷ خیلی احتمال اشتباه داره.
یارو نصفه میگه و میره سراغ جمع کردن وسایل یا حرف زدن با یکی دیگه ...

جر خوردگی

واقعیت اینه که هنوز از کار قبلی استعفا ندادم و دارم دورکاری اونو انجام میدم.

خونه هم که مریض داریم و اصلا شرایط عادی نداره انگار بیمارستانه. هم برای عیادت میان هم ۴ نوبت دکتر و پرستار و هم در طول روز خودمون شیفتی پرستاریم.

کارای عادی نظافت و شست وشو و پخت پز و خرید خونه هم که روتین هست.

کافیه کار فروشگاه هم یه روزایی دو شیفت بشه که قشنگ جر میخورم از وسط.

یه روزایی واقعا نمیکشم...

با این حال، خیلی برکت داشته این دوماه برام. خیلی کتاب خوندم. خیلی زندگیم رو فرم اومده‌. دغدغه مالی ندارم هم جذابیت داره و چیزای جدید یاد گرفتم.

کاش با همین کیفیت و فشار کمتر میشد نگهش داشت...

دو شیفت

یکی از گه ترین شرایط کاری، روزاییه که دو شیفتیم.
دو شیفت یعنی چی؟
یعنی ۱۶ ساعت کار مداوم....
وقتی میگم ۱۶ ساعت، منظورم ۱۶ ساعت حضور در یک مکان نیست، ۱۶ ساعت به معنای واقعی کلمه، کار بدنیه.
و ۱۶ ، عدد کمی نیست....
مخصوصا وقتی پیوستگی روزای کاری همچنان ادامه داشته باشه.
انگار نه انگار که داری پاره پاره میشی؛
مردم و بالادستیا چنان انتظار دارن انگار فِرِش و تازه نفس، از تعطیلات عید برگشتی
درحالیکه ۶ ساعت بین دیروز و امروزت حتی فاصله نبوده.
انگار تفاله تو از سینک ظرفشویی جمع کردن و دوباره چایی دم کردن ازت

افق باز شرقی

امروز از ستاد مرکزی اومده بودن بازدید.
با یه چینی.
در حقیقت اومده بودن بازدید میدانی آموزشی واسه اون چینی که حتما از طرف شرکت شون اومده بود ایران یادگیری. ریزترین چیزا رو میپرسید. مث فینگرتاچ که کجاست. و از اون جالبتر! هردو مسئول ستاد مرکزی مسلط به زبان بودن و مستقیم باهاش حرف میزدن.
خلاصه که تجارت اینجوریه. بری تو بحرش، تا تهش میری....
ولی بذارید تعجب کنم چرا یه چینی باید بیاد ایران😄

بستنی کیم

چیزی که تو دست منه، شاید برای شما یه بستنی کیم گاز زده ی ساده باشه ؛

ولی برای من یه چیز دیگه داشت!

این بستنی، شیرینی مدیر فروشگاه، بعد یه همکاری مشترکه که به سرانجام رسیده

تو یه عصر گرم اواخر آبان ماه

وقتی هیچی نداشتم بخورم و نباید از صندوق تکون میخوردم...
آخ که نمیدونی چه طعمی داشت....نمیدونی مزه اش چطور به تک تک سلولای بدنم رسید...

اونروزا که نه پول داشتم نه رمقی برای اینکه اصلا به خودم فکر کنم یا برسم....

دمش گرم...

عکس گرفتم از این صحنه که تا عمر دارم، یادم بمونه

مذاق شناسی

یکی از دلایلی که اومدم فروشگاه، ارتباط نزدیک بی واسطه با اصل مردم بود تا بیشتر بشناسمشون. ذائقه شناسی کنم اصلا.
یکی از چیزایی که خیلی برام جالبه، برخلاف تصورم، ملت خیلی به کالاهای نوستالژیک تمایل دارن همچنان. مثل صابون نخل سبز!
یا با وجود انواع رنگ و مزه ها مدلها همچنان پفک نمکی تو سبد خریدشدن هست با اینکه بنظرم خیلی بی مزه است!
یا یزید! ساقه طلایی!!! حاجی! اییییین همه درباره اش جوک ساختن ولی همچنان پرفروش!!
پم پم! پرفروش!!
ارزونی دلیل خوبی نیست.چون خیلی چیزهای دیگه هست که میتونه جایگزینش باشه.
این خیلی نکته مهمی رو میرسونه. اونم اینکه میشه تو فروش، بجای خلق یک چیز جدید، روی چیزهای نوستالژی دست گذاشت و مردم رو چاپید و مطمئن باشی نقطه خوبیه و شکستش کمتره!
این برای خودم خیلی تعجب اور بود.‌..
یه فروشنده خوب کسیه که این نکاتو بتونه دربیاره و بر اساس رفتار شناسی از خریدارانش ، با بهترین روشها، در راستای اهداف خودش عملیاتی کنه
هم خودش میپسنده، هم مشتری!