رویای محکوم

اون موقع ها که میخواستم رویاهامو دفن کنم و از خودم دورشون کنم، میترسیدم....نکنه به اندازه یک درصد، حتی یک درصد امکان تحققش وجود داشته باشه و با این کار من ، با دستای خودم مانعش شده باشم...؟

زمین و زمان و مشاور و جامعه و اطرافیان ، خبر از جدایی میدادن. که فقط دارم خیال پردازی میکنم...

که بچه ! یکم بزرگ شو...بیدار شو...بسه.

میترسیدم. یک سال ، شایدم دوسال طول کشید این تصمیم. اما بالاخره تصمیم گرفتم و همه رو یه جا دیلیت کردم. خاک ریختم روش...

براشون فاتحه خوندم. یه آدم دیگه از خودم ساختم...

.

.

.

سه سال گذشته. حالا همممممه چیز، شبیه رویاهای دیروزم شده...

رویاهایی که اثری ازشون تو واقعیت نبود

همون افکاری که همه محکوم به نابودیش کرده بودن...

حالا من موندم و خروار خروار خاک...

همه چیز شده شبیه خواسته هام؛ بجز من...که فاصله دارم از اونی که باید میبودم و نیستم...

نمیدونم؛ باید گریه کنم، داد بزنم یا مثل این چند وقت اخیر، بیخیال از کنارش رد شم...