حالا گیرم نفهمه چی کار کردم
گیرم ندونه چقدر صبوری به خرج دادم و چه خون دلی خوردم
گیرم ذهنش هیچ وقت به اینجاها قد نده و هیچ وقت بزرگ نشه
مگه من برای فهمیدن اون انجام دادم؟
مگه من برای تقدیر و تشکر اون ایستادم؟
من برای خودم انجام دادم.برای آرامش دل خودم.برای ساختن خودم
اون نفهمه و هیچ وقت نتونه همپای من بشه,خدا که میفهمه
خدا که حواسش هست....
هیچ وقت همپای فکری من نبود و این من بودم که دنبالش میدوییدم و اون حتی به پشت سر نگاهی نمیکرد و وقتی متوجه بودنم شد که فهمید کسایی که دنبالشون بود,ارزشی براش قائل نبودن و برای این زخم خوردگی, به دنبال ملجا و پناهی میگشت که زخمهارو التیام بده و چه کسی نزدیکتر از من؟ هم حس شدیم از زخم خوردگی,اون از نداشتن محبوبش و من از نداشتن اون...اینکه اون هیچ وقت منو نفهمید و پیدا نکرد و همپای فکری من نبود,قابل کتمان نیست.اینکه من هنوز به برگشتنش امید دارم و دوست دارم بفهمه و بزرگ بشه و منو دوست داشته باشه هم,درد کوچیکی نیست. تا وقتی اون تو درد خودش غوطه بخوره و من امید داشته باشم,این تسلسل ادامه داره.من از امید ببرم,زندگیم نابود میشه.اون از غصه هاش جدا بشه,چه دردی گریبانشو میگیره؟چرا بزرگ نمیشه و نمیفهمه؟
مگه میشه خدا هوای بنده ای که روزی چند بار صداش میزنه رو نداشته باشه؟
.
.
مگه میشه خدا بلاگردون بنده ی سرگردونِ تنهای روی زمینش نباشه؟
.
.
مگه میشه خدا بغض بنده رو تاب بیاره؟
خدای مهربون ارحم الراحمین جایی برای دلتنگی های این بنده گذاشته...
با گریه هاش جواب میده : میشنوم صداتو...میخرم غماتو...
صبوری کن...تحمل کن. بذار پای من، درستش میکنم بنده...
دلت به من قرص باشه...
.
.
کسی وفادارتر از خدا ،تو وعده دادن و انجامش، دیده ؟
محو شده بودم. نه میتونستم حرفی بزنم، نه واکنشی نشون بدم.
فقط نگاش میکردم و اون ادامه میداد
دهنم خشک شده بود
حرفش تلخ بود و سنگین
بغضمو قورت دادم
حجاب نداشتم که راه گلومو نبینه.
بغضی که فرو میرفتو دید
دستم رو شد
وقتی شروع به حرف زدن کردم،جوابی نداد
بغضشو دیدم که میبلعید....
سَاعٍ سَرِیعٌ نَجَا
برخی از مردم به سرعت به سوی حق میروند ؛که اهل نجات اند
طَالِبٌ بَطِیءٌ رَجَا
بعضی به کندی میروند و امیدوارند
مُقَصِّرٌ فِی النَّارِ هَوَى
دیگری کوتاهی میکند و در آتش جهنم گرفتار است.
ما که دوست داشتیم سریع باشیم . دور زندگی رو گذاشته بودیم رو تند و همه چیزو رتق و فتق کردیم و امور طی شد.
آیه اومد صبر....چرخ زندگی ایستاد.همه چی متوقف شد...
شدیم دسته دوم.کُند اما امیدوار.
داره کندی تاثیر میذاره.میترسم این سکون و سکوت و تنهایی به کوتاهی منتهی بشه...
من برای روزگارِ از پا ننشستن ام,نه سرتو لاک فرو بردن و خفتن...
بعضی ها هم انگار وظیفه دارند هوایی ات کنند.
گویی که رسالت خاصشان,دور کردن تو از شرایط عادی زندگی و رها کردنت باشد...!
باید به این بعضی ها گفت لعنتی.من که داشتم راه خودم را میرفتم.سرم به کار خودم بود.
به راه رفتن روی زمین عادت کرده بودم.هوایی کردن و رها کردن از چه؟
حالا که گستره دید مرا افزون کردی,این گم شدنت برای چه؟
- شیرین جان. این کارا چیه میکنی دخترم؟-خودکشی-
- خسته شدم آقا جون. دیگه نمیخوام قبادو با کسی شریک باشم...
مرور میکنم گذشته ی ناخواستنیمو....
گفتم جهنم. رتبه اونی نشد که میخواستم.دنیا به آخر که نرسیده.دلیلی داشته.هزارتا خوشی و دستاوردای دیگه هست که میشه به اونها چنگ زد.گور بابای کنکور و مدرسه و تمام فکرایی که داشتم.حالا که به نیمی از خواسته ام رسیدم.همینو میچسبم. اصن قرار بود بعد کنکور برم رانندگی...! میرم عشق و حال...اونقد تو بزرگراهها پرواز میکنم که یادم نیاد چی سرم اومده و چیشده!! بیخال...
اون سال,دقیقا بعد کنکور, بابا بدجور قسط داشت.یک میلیون بیشتر از حقوقش! خرج خورد و خوراکو,مامان میداد.
پول نداشتیم! ته مطلب! همون سه ماهی که قرار بود من عشق و حال کنم و به رهایی بعد کنکور برسم.
باید هرچه زودتر به خواسته رانندگیم میرسیدم.بابا گفت پولشو خودت بده,بعدا پس میدم.
منم از بین تمام خوشی های ممکن دیگه مث گوشی و کلاسای مختلف و ....,رانندگی رو انتخاب کردم و رفتم برای ثبت نام.
نمیدونستم تازه اول کاره. تازه اول گوشمالی دادن! تازه حالا حالاها باس بدوم!
نمیدونستم تمام روزایی که مث خر,تو ماه رمضون , هفت صب پامیشم با اون زنیکه,سر میکنم,قراره سربدونن ام!
کاش میدونستن پول تعداد جلسه های اضافی که مینویسن تا جیب خودشونو پر پول کنن,با خون دل بدستشون میرسه...کاش میدونستن لحظه لحظه ای که اونجا صرف میکنم,برام ارزش داره...
تا اخر تابستون منو پیچوندن.بد پیچوندن. کم آوردم,هم مالی هم جانی.تعطیلاتم تموم شده بود و گواهی نامه گرفتن دیگه تاثیری نداشت! وقتی برای خوش گذرونی نداشتم! ولش کردم ....تا وقتی پولی بدستم بیاد...
دوباره عید از سر گرفتم همه چیزو.دوباره رفتم و دوباره پیچوندن.
کسی که شکست خورده باشه و زخمی باشه,سخت بلند میشه,اینا با هر بار پیچوندن,دوباره منو زمین میزدن...
خورد به امتحانا,دوباره ول کردم و بالاخره تابستون,قال قضیه رو کندم....
مهر گواهی نامه اومد...
"ادامه داره"
