جوونی پرپر

اینکه دارم به وضوح میبینم مامان و بابا پیر میشن و مصادیق پیری توشون پررنگ میشه ، اما ما همچنان، محکم و استوار تو خونه نشستیم و جایی نمیریم، آزارم میده.

بابا دندون مصنوعی گذاشته و مامان برای خوندن هرچیز از عینک استفاده میکنه

هردو آب رفتن و کوچیک شدن اما همچنان برای ما کار میکنن و مواظب مونن.

این اذیتم میکنه

شرایطی که نه دخالتی توش دارم و میتونم تغییرش بدم، نه بپذیرمش

تنها کاری که میتونم بکنم اینه که طولاااااانی مدت کار کنم و خونه نباشم تا باهم درگیر نشیم و سبک زندگی پیری شون پتک نشه تو سر ام.

ولی همین دیر اومدنم شده محل بحث و دعوا

وقتش نیست من سر این چیزا با ننه بابای پیرم دعوا کنم.
وقتشه نوه هاشونو بغل کنن و راه ببرن ...

4 ماه تا 28 سالگی مونده و من هنوز شبا پیش ننه بابام میخوابم

سگ تو روح این زندگی

تو وجود اون بی شرفایی که ریدن تو اقتصاد . اونا که ریدن تو فرهنگ ازدواج. تو کار و سربازی. که یه پسر هم سن و سال من جرات نمیکنه بیاد جلو.

سگ تو روح جوونی من و همه ی هم سن و سالای من که داره پرپر میشه...

سگ تو همه چیز

بی کلام

حوصله ی حرف زدن ندارم
هیچ جا. نه توییتر نه اینستا نه با آدما نه تلفن نه دیدار.
چندماهه گریه نکردم و دارم میترکم سر این قضیه که چطور از درون مقاومت میکنم و وا نمیدم.

ولی بدن، هوشمندتر ازاین حرفاست. خودشو به مریضی میزنه تا آب چشم ات جاری بشه
هم راضی ام به شرایط بخور و نمیر هم ناراضی ام از چیزایی که یادم نیست چیه و احتمالا چپه کردم تو قسمت تاریک وجودم.
میخوام گریه کنم اما نمیتونم چون نمیخوام!
کارمو نصف کردم و سه روز یه جام و سه روز یه جای دیگه....