بی کلام

حوصله ی حرف زدن ندارم
هیچ جا. نه توییتر نه اینستا نه با آدما نه تلفن نه دیدار.
چندماهه گریه نکردم و دارم میترکم سر این قضیه که چطور از درون مقاومت میکنم و وا نمیدم.

ولی بدن، هوشمندتر ازاین حرفاست. خودشو به مریضی میزنه تا آب چشم ات جاری بشه
هم راضی ام به شرایط بخور و نمیر هم ناراضی ام از چیزایی که یادم نیست چیه و احتمالا چپه کردم تو قسمت تاریک وجودم.
میخوام گریه کنم اما نمیتونم چون نمیخوام!
کارمو نصف کردم و سه روز یه جام و سه روز یه جای دیگه....