وقتی یکی که وضع ظاهری فقیری نداره ولی میاد تو فروشگاه تو صف وایمیسه تا یه شیر پلاستیکی شو حساب کنه و موقع کشیدن کارت با پیغام کمبود وجه روبرو میشیم، دلم تا ته ریش میشه..😔
بنده های خدا، عذرخواهی میکنن
دلم میخواد دوطرف شونه شونو بگیرم، تو چشاشون نگاه کنم و بگم تقصیر تو نیست،تقصیر تو نیست....
.
جهادی که رفته بودیم سرپل ذهاب، یکی از خانوما قصه زندگی شو برای بچه ها تعریف کرده بود که زلزله چطور همه زندگی زناشویی شو به لرزه دراورد!
از قضا به دلایلی، ۲۰ سال پیش برادر شوهره که تو کرمانشاه زندگی میکردن، میمیره و شوهره تمام این سالا میرفت و کم و کسریای خانواده داداشو جبران میکرد.
بعد زلزله سرپل ذهاب که خونه شون خراب شد، مجبور شدن برن پیش خانواده برادر زندگی کنن که زنه میفهمه تمام این سالا این دوتا ازدواج کرده بودن و این بدبخت با اعتماد شوهره رو میفرستاده اونجا اما کسی لام تا کام حرفی نزده....
به هر حال نیاز جنسی هم بخشی از کم و کسری این زنه بوده!
بیچاره زنای خوش خیال خوش اعتماد....
چند سال پیش تو مهدکودک کار کردم
به یه سری بچه ۳-۴ ساله یاد میدادم نظم چیه و چطوری قانونمند و درست زندگی کنن
حالا به یه سری نره غول بزرگسال و سالمند باید تو فروشگاه! یاد بدیم صف چیه، چرخ شونو وسط راه ول نکنن، خطای سامانه دولت و همه گرونیا تقصیر ما نیست.سر ما داد نزنن و ما خودمون شاکی ایم.
مگه تو کله پوک و ازخودراضی شون میره؟
امروز فهمیدم بخش منابع انسانی و آموزشی فروشگاه چقققد قویه
کلاسهای ضمن خدمت اجباری داریم تا مستقیم مسائل مرتبط با فروش رو یاد بگیریم
فقط جسم نباشه، مغز و روحمونم بکار گرفته بشه!
هرچی بیشتر میگذره بیشتر دوسش دارم و حتی امروز داشتم فکر میکردم مقنعه و مانتومم میتونم دوست داشته باشم چون مربوط به اینجاست!
میخواستم همزمان اینجا ۱۲ میلیون کلاسای مرتبط برم که فعلا رایگان دارن برامون برگزار میکنن بخشی شو😃😃
از دور که میبینی، فک میکنین کسی که پشت صندوق وایساده تپ تپ وسایلو میگیره جلو یه چیزی یا بهشون تفنگ میزنه و یه عدد میخونه و تمام.
ولی قضیه پیچیده تر از این حرفاس .
درصد خطای این دستگاه بالاست و نیروی انسانی موظفه اینو چک کنه. اونم وقتی طرف بالای ۱۰۰ قلم جنس خریده و یه صف طولانی پشتش تشکیل شده و فقط یه صندوق کار میکنه و مردم غر میزنن زودتر و .... هزارتا شرایط دیگه که فشار رو زیاد میکنه و خطا رو بیشتر.
اصل اینه که هر کالا رو که میخونه یه بوق میزنه و تو بتونی با گوش ات، درگیر بشی نه فقط چشم. ولی طی این چند هفته متوجه شدم بوق خطا داره! ممکنه صدا بده و نزده باشه، ممکنه صدا نده و تعداد زده باشه! مخصوصا وقتی دستگاه هنگ میکنه و تاخیر چندثانیه ای پیدا میکنه.اینجاست که چشم، مث یه معلم ریاضی باید پیگیر باشه چی شد و چن تا شد.
یه موقعایی بود فک میکردم خیلی خوب و حواس جمع زدم و اصلا صندوق شلوغ نبوده اما طرف برگشته گفته خانم فلان چیزو باید چندتا حساب میکردی و نزدی.یا فلان چیزو دوبار زدی و باید مرجوع کنیم که اینجا باید مسئول فروشگاه رو صدا کنیم😬
هنوزم دستم راه نیفتاده و دقتم ۳ برابر شده از روز اول و هنوزم خطا دارم. خطاهای جدید!
فکر میکنین قضیه به همینجا ختم میشه، نه! باید حواست به چندجای دیگه هم باشه!
اینکه همزمان دقت باید لبخند بزنی و از خرید ملت تشکر کنی
باید همزمان حواست باشه ریل وسایل صندوق که یه متر اونورتره، الان تو چه وضعیتیه و اگه نیازه بزنیش جلو بیاد و مردم اذیت نباشن.
باید از خرید کالابرگ و فلان چیز ملت عکس بگیری گزارش بفرستی.
باید حواست باشه کسی چیزی نقاپه و چجوری از فروشگاه بیرون میزن.
در عین حال، حساب و کتابتم دقیق باشه :)))))
قسمت غم انگیز ماجرا اینجاست که لباس فرم داریم و مقنعه...
و بعد ۱۱ سال، به مدرسه و اتو کردن هفتگی و مسخره بودن حجاب مقنعه و گیر کردن تو یه لباس تکراری دچار شدم....
واقعا بجا نیست بخاطر این حرکت رو به عقب بگم سگ تو این زندگی ؟😄
ولی خوبیش اینه اونجا نمیفهمیدم چرا هرروز میرم و خودمو عنتر و منتر میکنم و اختیاری نداشتم از خودم
ولی اینجا پول هست، امکانات هست، پاداش هست، بیمه هست، مراقبت هست.زندگی هست.
تو این کار باید به همه لبخند بزنیم، خوشامد بگیم، از خریدشون تشکر کنیم.
تو مهد هم ازمون میخواست خیلی جنتلمن رفتار کنیم. ولی جو هست که روحیه رو میسازه. اینکه تو چقدر واقعا توان داری لبخند بزنی! چقدر این لبخند واقعیه یا برای پول دراوردن و جذب آدما
درسته که هدف پوله، ولی روش ما، رفیق شدن با مشتریه. احترام قلبی. تعامل دوسویه. این باعث شده که یه سد درونم بشکنه و با "همه" احساس نزدیکی کنم. فک نکنم کون آسمون پاره شده و من افتادم پایین و خاص ام.
همین باعث شده بیرون، حتی تو صف نونوایی، کارای پستی و... هم با مردم عادی بجوشم، بهشون احترام بذارم و بهشون کمک کنم.
این کار داره وجوهی از ارتیاطات اجتماعی رو در من شکوفا میکنه که وجود نداشت...
تو خونه ما همه یه جوری رفتار میکنن که انگار نباید به بقیه رو بدن. باید خودشونو بگیرن.
جای دیگه ای که این حس در من شکست، کربلا بود...
وقتی فکر میکردم عراقی ها آدمای کثیف و عوضی ای هستن که باید لهشون کرد ولی در خونه شونو باز کردن و گذاشتن از رخت خواب و حموم خودشون استفاده کنیم و جلومون خم و راست شدن و بهمون عزت و احترام کردن.
دوستی و مهربونی با مردم خیایون که نمیشناسیشون، خیلیم عجیب نیست.
تو هم بشکن سد درونتو.
به مردم لبخند بزن وقتی تو مترویی، تو صف خریدی یا هرجایی میری..
این چند وقت، چن جا رزومه فرستادم.
یکیش برا یه برنامه تلویزیونی بود که صدام کردن برا مصاحبه.
خیلی محترمانه رفتار کردن و چیزی به روم نیاوردن.
ولی خودم فهمیدم!
اونجا فهمیدم چرا از نوشتن رزومه بیزارم و همیشه به تعویقش میندازم.
چون واقعیتا رو تف میکنه تو صورتم.
اینکه کسی کمکت نکرد که نشد دلیل. اینکه کسی نبود راه و چاهو نشونت بده که نشد بهانه. تو چرا عقب موندی؟ تو چرا خودتو بالا نکشیدی؟
سوسکی خودمو جمع کردم و اومدم بیرون و درحقیقت زدم به چاک!
یا برم تمرین و جمع کردن رزومه و کاسه لیسی اهل رسانه
یا پول درارم و مارکت یاد بگیرم و گور بابای یه قرون دوزار هنر.کسب و کار خودمو راه بندازم....
یه روز پشت دخل نشسته بودم که یه دختر خجالتی، کمتر از ۲۲ سال اومد اما خیلی لباساش مندرس و چپلکی بود.
میدونی. نهایت فرصت ما برای شناسایی شخصیت مشتریا، به اندازه زدن بارکد کالا و کشیدن کارته. هرچی کالا کمتر، فرصت کمتر
دختره یه دستمال برداشته بود.داشتم بارکد میزدم که پرسید ارزونترین پفک تون چنده؟ پفک ۱۰ تومنی دارید؟
بجای نگاه زیرزیرکی، راحت سرمو بالا آوردم تا بهتر نگاش کنم. نه شال کجکی یا لباس تقریبا پاره شو، که صورتشو. جوون بود. خیلی جوون. درعین فقر، برق سرزندگی تو چشماش موج میزد.... این برام منحصرش کرد...
اصلا فرق میکرد. سیستم رفتاری و پوششش یکی نبود. اونی که فقیره، خوشحال نیست. گرد زرد رو چهره اش نشسته. زشت و بدقواره است و منتظر مرگه ولی این فرق داشت....وجود این آدم با چیزی که پوشیده بود، تناسب نداشت....
گفتم نمیدونم. پفکا اون قفسه پشته. فک کنم ۱۵ تومن پایینترین باشه. میخوایین نگاه کنین.
رفت و بعد یه مدت تقریبا طولانی برگشت. با لبخندی از سر فتح، گفت پیدا کردم.
یه پفک نمکی مینو بود. ازین قدیمیای بدمزه. ولی اون خوشحال بود
ذهنم شروع کرد به فرضیه سازی. مگه یه دختر با این سن، با این زیبایی، کجا کار میکنه، زندگی میکنه، که اخر روز با یه پفک نمکی مینو برق شادی تو چشاش میباره؟
درحالیکه بارکد پفک رو میزدم، سریع به خودم نهیب زدم بسه. انقد تو مردم فرو نرو....
اما ذهنم مث ماهی لیز خورد و دوباره نگاش کرد و پیش خودش گفت: مگه این از دخترای داف اینستا چی کم داره؟ چرا این نباید خوشبخت باشه؟ چرا تو این سن نگران رعایت روتین پوستی اش نباشه...؟
خیلی معصوم بود. نگاهش، قیافه اش، لبخندش...
کارتو کشید و درحالیکه که از خریدش تشکر میکردم، تو دلم دعا کردم کاش یه شاهزاده ای بیاد و این گوهرو پیدا کنه و کفش سیندرلا پاش کنه.
یه روزی بیاد که لباسایی تنش کنه که حقشه و در شان خودشه. لباسی که توش بدرخشه و مردمو انگشت به دهن نگه داره....
بعدم گفتم کدوم متصدی فروشگاهی خریداراشو با دعای از ته قلب بدرقه میکنه زن؟😅 چرا هرجا میری یه کاری میکنی متفاوت بشی...؟😅
