یکی از همکارا طلاق گرفته و یه بچه داره.
یکی دیگه از همکارا ده ساله ازدواج کرده و بچه دار نمیشه
این جلو اون بچه شو هی میبوسه و قربون صدقه اش میره
اون جلو این از شوهرش تعریف میکنه و میگه شوهری صبح برام لقمه گرفت,فلان کرد و بهمان کرد.
زن جماعت,با چزوندن همنوعش زنده است....!
قبلنا که میگفتن فلانی اصل و نسب نداره یا خوشه چین بودن و فلان و بهمان,تو دلم میگفتم وااا این حرفا چیه تو قرن 21؟! گذشت زمانی که ارباب رعیتی بود و ارزشها با زمین و ملک و نسب مشخص میشد نه فعل و عملکرد حال خود اشخاص.
ولی حالا میگم همه چیز,حتی گذشته آدما تو عملکردِ حالشون اثر داره. چرا؟ چون کسی که تحت تربیت فردی با خصایص خوشه چین بزرگ شده,زیردست بوده و تحقیر شده و این رفتارها سلسله وارانه (از طریق محیط و نه نژاد)بهش منتقل شده.
شاید الان شبیه آدمای پولدار و باشخصیت رفتار کنه اما درونش,کینه و حقدی از تحقیر وجود داره که نمیتونه بزرگمنشانه رفتار کنه.چون چیزی از این نوع منش و رفتار نمیدونه.
و تهران,پُره از آدمهای تازه به دوران رسیده با گذشته ی نامعلوم.
زندگی مث موج بالا پایین میشه...
تو این جزر و مدش,تا رسیدن به ثبات, بهم نشون داد منی که ادعا میکنم یه سری چیزا خیلی برام مهمه,تو شرایط بحرانی,اگه تکیه گاهی مثل پدر نداشتم,معلوم نبود دست به چه کارهایی میزدم و فاصله ای با کسی که بهش دزد و فاحشه میگن,ندارم...
بهم ثابت شد خیلی چیزا رو من بوجود نیاوردم,شرایط زندگیم ایجاد کرد و من نقشی توش نداشتم که حالا برای داشتنش افتخار کنم؛
مث آبرو,احترام,پول و پاکی نفس
یعنی بستر فرهنگی منو به این سمت سوق داد,نه انتخاب همیشگی و درونی من.
یعنی شرایط برخلاف تصورم,از همه چیز مهمتر بوده نه انتخاب من.
میدونی فهمیدن این موضوع برای منی که کلی ادعا دارم,چقد درد داشت؟
