تبلور عینی نیاز

میبینی؟ چه قشنگ و دانه دانه صف کشیده بر سجاده؟

میخواهی حبه حبه اش را ضمیمه ی دعا کنی

تبلور عینی نیاز است.

رنگِ زردِ طلایی گونه اش تو را میکشاند به بارگاه شمس الشموس

از همانجا که تحفه آمده با دست گرم رفیق

دوست داری انگشتانت شانه باشد بر موهای طلایی پاکش که به دست غیر نیالوده و

تنها بر گُرده انگشتان امیدوار تو سوار شده

دستِ دل میخواهد این راز و نیاز ها...

 آدم را میکشاند  از انتزاع دور ، پای تجسم نزدیک...

که خدا میتواند همین نزدیکی ها باشد

در همین نزدیکی

مجبور به سازش

اگه تو ایران نبودم,تو این شرایط,هیچ وقت اصرار به ازدواج نمیکردم...

رها میرفتم دنبال سرنوشتم.

اما برای دور زدن ساختارای بسته فرهنگی مجبورم. مجبور

و الاّ که نه عاشقم نه علاقه مند به وابستگی های جدید.

بیشتر میل به مرگ دارم.

هم هیجان داره؛ هم آرامش بی منتها

پمپاژ زندگی

بزرگترین افتخار بعد اون همه سختی و فشار و به اینجا رسیدن، همین بس که مادرا بگن بچه ها صبح، برای اومدن به مهد با ذوق از خواب بیدار میشن،

وقتی مریضن، روزشماری میکنن برای برگشت و زمان تعطیلی، دائم سراغ مهدو میگیرن...

همون بچه هایی که موقع اشتباهاشون اخم میکنم، و موقع بازی، با تمام وجود، باهاشون میخندم، ذوق میکنم و حرف میزنم...

انگار خستگی تمام سالای اجبار تحصیل از تنم ذره ذره بیرون میره....

انگار دوباره زنده میشم...که دنیا اگه با ما نساخت، ما میسازیمش...اونطوری که میخواییم و فکر میکنیم درسته...

ارشد

بدجور به سرم زده فوق لیسانس به درد لای جرز دیوار نمیخوره و

بزنم همه کاسه کوزه ها رو بشکنم...

#تحت_فشار