پمپاژ زندگی

بزرگترین افتخار بعد اون همه سختی و فشار و به اینجا رسیدن، همین بس که مادرا بگن بچه ها صبح، برای اومدن به مهد با ذوق از خواب بیدار میشن،

وقتی مریضن، روزشماری میکنن برای برگشت و زمان تعطیلی، دائم سراغ مهدو میگیرن...

همون بچه هایی که موقع اشتباهاشون اخم میکنم، و موقع بازی، با تمام وجود، باهاشون میخندم، ذوق میکنم و حرف میزنم...

انگار خستگی تمام سالای اجبار تحصیل از تنم ذره ذره بیرون میره....

انگار دوباره زنده میشم...که دنیا اگه با ما نساخت، ما میسازیمش...اونطوری که میخواییم و فکر میکنیم درسته...