شط زمان

دیگر زمان ارزشش را از دست داده.

پاهایم را گذاشته ام درون شط زمان و اجازه میدهم عبور کند ؛ بی دغدغه ی از دست دادن.

میگویند که باید سودای تغییر را به باد بسپارم

در گوشم خوانده ام کسی منتظر تو نیست. کسی به تو محتاج نیست. آرام بنشین و مثل همه زندگی معمولی ات را بکن.

اصلا از گذر زمان لذت ببر. کسی دنبال تغییر نیست. همه خو گرفته اند به شرایطشان. به تو چه که غصه ی مردم را میخوری.

خودم را رام زندگی کردم که طغیان نکنم. آرام، گوشه ای ، با چیزهایی که دارم سر کنم؛

سعی کنم از تنهایی به جای موفقیت های جمعی لذت ببرم...

سودای تغییر

میدانی.

آنروزها فکر میکردم کسی، جایی، دنیایی، آدمهایی، منتظر منند تا با کمک هم کاری انجام دهیم.

زمان...به شتاب درگذر است و باید فرصت ها را دریابیم؛

ماهی های لغزنده ی "لحظه" را در دامانمان نگه داریم و اجازه ی فرار ندهیم

فکر میکردم سلامتی بزرگترین نعمت است. جوانی بهترین دوره و داشتن انگیزه، مهمترین دلیل حرکت

و من همه ی آنها را یکجا داشتم و این یعنی خوشبختی!

یعنی وقت شروع، حرکت، تغییر...

یعنی دنیا؛ هرچه که میخواهی باش! من خوشبختم و روی موانع ات سُر میخورم!

یعنی فکر برنامه ریزی شده و مستحکم برای پیشروی؛ نه از روی احساس و فوران هیجانات صرف

بهترین و نزدیک ترین و احتمالا موفق ترینش، دانشگاه بود.

مثل یک سد بتونی، با بلندای سرسختش برخورد کردم و متلاشی شدم...نبود آنچه باید می بود...

انگیزه، اجازه ی دور زدن نداد، همانجا ایستادم و رخنه کردم...

اما این کارهای عمیق، حرکت فردی نمیطلبد. یار فراخواندم. جمع شدیم

مشکلات بود. باید مشکلات را حل میکردم تا این گروه قوی تر از همیشه باشد؛که اطمینان حضور تا انتها با ما باشد.کسی جا نزند

درگیر حل مشکلات دیگران شدم. فکر میکردم خوب پیش میروم. فکر میکردم همراه می مانیم...

 فریب خوردم. نباید درگیر حل مشکلاتی میشدم که به من ارتباطی نداشت و هزاران دست پشت پرده بود و بی اطلاع بودم...

حالا مثل آدم تنهای از جنگ برگشته ی نارو خورده، دور از واقعه، نشسته ام همه چیز را را مرور میکنم.

حجاب برتر

واقعا اقدامی نمایشی ، بیش نیست؛

روزای سرد زمستونی که به قطر دو پتو دور خودت لباس پیچیدی و شِبه طالبان، صورتتو تا زیر چشم پنهون کردی که باد به بینی نفوذ نکنه و حجمی سه برابر روزهای عادی پیدا میکنی که حتی راه رفتنت به سختی انجام بشه و با دو لایه دستکش، بازم مجبوری دستتو ببری تو جیبت که سرما زده نشه،

اونوقت چادر هم سر کنی.

کافیه بارون یا برفم بیاد و زمین خیس باشه، چادر حکم دستمالی رو پیدا میکنه که هرچقدرم مواظب باشی زمین نخوره، باااز کشیده میشه و همون یه ذره خیسی نفوذ میکنه و بالاتر میاد و گاهی به اندازه یه کف دست میشه.این ته ماجرا نیست!

خیسی منتقل میشه به پاچه شلوار و اون هم طبیعتا بالا میاد و کافیه یه باد و بورانی بپیچه بهت، اونوقته تا مغز استخونت میسوزه چون شلوار خیس، چسبیده به پات...

امنیت و وقاری که با چادر حس میکنم،حقیقتا با وقت غیرش ، برابری نمیکنه. میدونم کلی از فاصله ها و شناختن محدودیت های رفتاری و عقیدتیم با چادر مشخص میشه و دیگران حدود ارتباطی با منو متوجه میشن و از این بابت همیشه به سر کردن چادر مفتخرم.

اما این محدوده رو چی یا کی تعیین کرده که هر مرد یا زنی از دور ، بدون اینکه منو بشناسه، ازش آگاهی داره و اینطور عمل میکنه؟ مشخصا فرهنگ....

فرهنگ جامعه مشخص میکنه معمولا اشخاص چادری چه نوع نگرش و عقیده ای دارن(با موارد استثنا و فحشا و پوسیدگی زیر چادر و این قصه سرایی ها کاری ندارم. درباره شخصی حرف میزنم که حقیقتا و اختیارا چادر سر کرده)

یه بار یه خارجی از ما پرسید چرا چادر سر میکنید؟ گفتم تو فرهنگ ما این کامل ترین حجابه ولی تو کشورهای دیگه شما آدمهایی رو میبینین با روسری و پوشش کامل.اونا هم بنا به فرهنگ خودشون کاملترین پوشش رو دارن.

واقعا شما فکر میکنین تو بهشت، زنها چادر به سر دارن؟ یه چادر مشکی که نشونه وقارشونه؟
درسته یه سری احکام فقط تو دنیا معنی پیدا میکنه مثل حفظ حریم و نگاه و باقی مسایل، اما اصل موضوع، شکل و ظاهر آدما که تغییر نمیکنه. مثلا اینکه تو بهشت ازدواج هم هست اما به صورت دنیایی نیست. قطعا پوشش هم تو بهشت هست. لباس هست.
حالا اون زن کامل و برتر، چادر مشکی به سر داره؟

وقتی از بالا تا پایین من ، پوشیده است، چه دلیلی داره یه پارچه سیاه نمایشی بپیچم دور خودم که واقعا نمیتونم جمعش کنم و حضورش روی سرم با وجود این هممممه لباس حس کشیدگی میده و ؟

آواز دلتنگی

بین کلاسها،آخر روز،موقع بیکاری؛ من و لیلا میشستیم پای این پنجره ها ؛

سر رو دوش هم، سوپرانو، بهترین ترانه ها رو نجوا میکردیم...

و من هر بار زمزمه میکردم کی گفته دوست خوب به سابقه است؟

کجان اونا که ادعای رفاقت دارن؟!

رفیق باید تو حال باشه، همراه باشه.

هنوزم میگم؛ اگه لیلا نبود، "اونروزا" دق میکردم.

حال منو نمیدونست. اما بهترین همراه بود....

به قول زندایی،رزق حلال که فقط پول و خوراک نیست، گاهی یه رفیق خوب و کتاب خوبم میشه هدیه خدا.

بیشعوری

بعضیا هم ذاتا بیشعورند.

اصن جزو خصلتهای درونی شونه.

جدایی ناپذیره.نمیشه کاریش کرد.