تیپ همراه

اولا فک میکردم باید دنبال آدمی بگردم که هنرمند باشه. فعالیت هنری انجام داده باشه.

اما از وقتی تو دانشکده با چن نفر برخورد کردم و دیدم چقد تعطیل اند,فهمیدم این جماعت بدرد من نمیخورن.

گاها رفتار بچه های خودمون هم رو مخم میرفت. لوس بازیا,بی منطقیا,بی فکر عمل کردنا اصن داغم میکرد.این شد که فهمیدم شاید من از درون به سمت هنر و خلاقیت و این چیزا سوق پیدا کرده باشم,ولی چارچوب فکری ام کاملا مهندس گونه است. شاید چون تو خونه,تحت تربیت دیگه ای بزرگ شدم.

این تعارض درونی و پذیرشش,اوایل خیلی اذیتم کرد.ولی به خودم فهموندم من همچین آدمی ام. 

و مشاور هم تایید کرد. گفت تیپ شخصیتی من متفکر و قضاوتگره؛ یعنی برای هرکاری دنبال دلیل عقلانی میگردم و دوست دارم خودم انتخابگر باشم.

در حالیکه اون افراد اکثرا احساسی و دریافتگرند. باری به هر جهت و انتخاب بر اساس محرک های آنی و حسی😐

این آدمها بدرد من نمیخورن. تکیه گاه زندگی نیستن. نمیتونم روشون حساب کنم. آدم زندگی من , همین که "نگاه زیبایی شناسانه" داشته باشه,کافیه.