بدون بعضیا

فک میکردم بعضی موقعیتا و ادما رو از دست بدم,زندگی تمومه

خوشبختی یعنی داشتن همونا که فک میکنم

اما نمیشه تا ابد همه چیزو نگه داشت...

اگه راضی باشی به رضای خدا,اگه دستتو بدی به دستش,اگه بذاری تو مسیری که تو رو انداخته توش,حرکت کنی و ناله نکنی,چه بسا اتفاقات خیییلی بهتری بیفته که به ذهنتم خطور نمیکرد...

فکر میکردم زندگی بدون بعضیا برام سخت و تنگ میشه.

ولی نشد.

ادامه داشت. با ترسم مقابله کردم و رفتم و زندگی رو از سر گرفتم

اساسا ادم موجود عادت پذیریه

عادت میتونه خوبم باشه

چند سال بود ترس از دست دادن مامان و بابا,نابودم کرده بود...

به گمونم الان یاد گرفتم چطور زندگی کنم.