انحصارطلب

 از بچگی دوست داشتم وقتی با داداش کوچیکه میریم کنار مامان بخوابیم, مامان رو به من باشه و نفسش تو صورت من بخوره. مهربونیا و قربون صدقه رفتناش برای من باشه. کلا من کانون توجه باشم.

اما میگن هیچ وقت, کسی رو انحصاری برای خودتون نخوایید. حتی همسر که محبتش باید تقسیم بشه بین تو و خانواده اش.

یاد گرفتم به اندازه سهم خودم توجه و محبت دیگران رو داشته باشم.

یا حتی گاها به نبودشون محتاج نباشم و بتونم رو پای خودم وایسم. 

ولی میدونی,همینکه یه موقع هایی,یه نگاهها و توجه هایی از همونایی که باید مهرشونو بین همه تقسیم کنن,برای مدتی فوکوس میشه رو تو,کِیف میکنی...

مثلا توجه معلم تو کلاس, مامان تو خونه , رئیس شرکت یا حتی خودِ خدا.

توجه خاص ادمو کیفور میکنه,رشد میده. احساس اهمیت مییاره با خودش.خودکنترلی رو بالا میبره و باعث میشه هر لحظه,هرجا,مواظب خودت و رفتار و کارات باشی