جاسوسی

یه روزایی بود گوشی تو که درمیاوردی عکس بگیری، اگه تو محیط عمومی بسته یا مرکز یا موسسه ای بود، به جرم عضویت تو گرهک تروریستی طالبان یا خویشاوندی با خاندان ریگی، میگرفتنت

اگه محیط باز عمومی بود ، ملت که رد میشدن جوری نگات میکردن انگار خُلی از محیطی که همیشه هست و همیشه میشه دیدش، عکس میگیری.

یا بعضیاشون فک میکردن از تیلیویزیون اومدی! با ابعاد کوچیکترمشغول شدی! هی نگاه میکردن.

بعضیام جوری نگاه میکردن که انگار چه چیز خوفی دستته! بابا دوربینه دیگه. دوربین گوشی همچینم خاص نیست والا

واقعا عذاب بود عکاسی

از این حجم نگاهها بارها بیخیال عکس گرفتن شده بودم.

اینروزا اما خیلی فرق کرده . همه یه ابزار جاسوسی دستشون دارن و کسی کاری به کارشون نداره
 حتی !     مسابقه هم برای عکاسی از محیط های عمومی تعیین میکنن و به راحتی عیان میکنن....
درست همونجا که چن سال پیش گوشیمو گرفته بودن و گفتن باید مجوز داشته باشی...
چقدر بعضی فرهنگها و اخطارها به سرعت میتونن تغییر کنن و جور دیگه ای جلوه گر بشن..