منِ وحشی

فکر میکنم بعد از شیش ماه اومدم بیرون از خونه,از خودم,از تنهایی هام که تا کهکشان دوسشون دارم :-) 

مثل یک وحشیِ اهلی نشده,رام نبودم. اول ,آشنا که میدیدم,از دور خودمو قایم میکردم. بعد دلیلی برای این کار ندیدم. خودمو نشون دادم و با همه سلام دادم. اصلا خودم رفتم سراغ مهربوناشون.

وحشی ام هنوز.یعنی خو نگرفتم به پیچیدگی رفتارهای انسانی. به چم و خم و انعطاف فکری و تدبیری و گاه حیله گری. شیش ماه دوری از دانشگاه,حسابی منو به خودم نزدیک کرد.به منِ تربیت نشده ی ساده لوح.به منِ خشنِ تندمزاج...

راستش هنوز از آدما میترسم. از ضربه های دوباره.از مخفی کاری ها

ترجیح میدم منِ وحشی ام فعال تر باشه تا منِ انسانی متمدن پیچیده با این خصوصیات