عرضه حس داخلی

داشتم فکر میکردم قبل تر ها که واتس اپ و تلگرام و اینستا نبود ؛ به جای عوض کردن استاتوس و پروفایلها ،به وبلاگ میرسیدم!

 چقد به ظاهرش اهمیت میدادم! میانگین، ماهی یکبار، روپوش وبلاگو عوض میکردم.

دستی به سر و روش میکشیدم. تو سایتها میگشتم و ترجیحا قالب سه ستونه خیال انگیز خوشرنگ پیدا میکردم.

آخر هم با زدن پی در پی "مشاهده وبلاگ" و دیدن صفحه، ذوق میکردم ...

بسته به احوالم،گیر میدادم. مثلا خستگی و دق و دلی های درسو سر پستهای وبلاگ و قالبش خالی میکردم.

بعد مهاجرت از بلاگفا به بلاگ و تغییرات اساسی احوالم، این عادت از سرم افتاد.

تو این یه سال، همین یه قالب بوده و هست....

حالا دلتنگی مهمه و حرفهایی که باید نوشته بشن. باید خالی شم و باید ثبت بشن.

این قرطی بازی ها نه که حذف شده باشن؛ به پروفایل و وضعیت واتس اپ منقل شدن که میانگین، هر سه روز یه بار تغییر میکنن و بسته به شرایط روحی، کم و زیاد میشن.

بلاگفا، همدم نوجونی های من بود

واتس اپ و اینستا؛ جزو خاطرات جوونی...

چه وبلاگ باشه و متن های جورواجورش؛

چه زبان عکس اینستا؛

چه پیامای کوتاه و تصویرهای مقطعی واتس اپ؛

آدمی دوست داره خودشو تخلیه کنه و احساساتشو با کسی جایی یا چیزی درمیون بذاره؛ به شکل های مختلف، به میزان هنرش.

این وسواس و حساسیت ها هم به میزان فشارهای روحی ربط داره....