سوز عاشق

دامن کشان ، ساقی می خواران ، از کنار یاران ، مست و گیسو افشان ، میگریزد

بر جام می، از شرنگ دوری، بر غم مهجوری، چون شرابی جوشان، می ، بریزد

هر کاما، هر ایست، هر توقف، نفس از آدمی میستاند

اما  ؛

این امید بی رمق ناپیدای درون، تپش به جان می اندازد ؛

نمیداند ؛

چشم واقع نگر دنیا دیده،نمیگذارد بغض ، سایه از کلمات برگیرد

بخوان، بار دیگر بخوان نجوای عاشقانه را