کله تو برف

آدما براشون فرق نمیکنه تو کجایی و چی کار میکنی، سرنوشت ات براشون اهمیتی نداره.فقط دنبال داستان اند.اونم برای کوتاه مدت.همین که یه ذره گذشت، انقضا میشی، از دهن می افتی و هیچ...

تو و خواسته هات ، تو و ارتباطت با اجتماع ؛ پوچ...

همه سرا تو برفه و کاری با بغل دستی شون ندارن.حالم از این محیط بهم میخوره. میخوام خلاص شم.میخوام فرار کنم.برم.این آدما رو دوست ندارم.

به کجا پناه ببرم؟؟ کجاست که اینطوری نباشه؟

خدایا؛ مسیر پیش روم تنگه، نجاتم بده. گشایش بده به افق دیدم. بگو که اینجا ته دنیا نیست...