داشتم فکر میکردم اگه بابا یا فرد نزدیکی از خانواده ما فوت کرد,چقد تحمل پیام تسلیت دیگران برام سخته.
برای اونا که فقط یکی دو جمله است: خدا بهتون صبر بده,روحشون شاد...
ولی برای من یه دنیا درده. روحش شاد؟!؟!
کی؟ بابا؟ همون که تا دیروز باهاش زندگی میکردم؟
همون که تکیه گاهم بود؟
همون که باهاش غذا میخوردم؟
حالا دارین میگین شما از اون به من نزدیک ترین که رفتنشو تسلیت بگین و برام صبوری بخوایین؟؟
نه...نمیتونم تحمل کنم
شماها کی هستین که دردشو بفهمین؟
واقعا فک میکنین این حرفا تسلی میده؟ یا پدر رو برمیگردونه؟ یا جاشو پر میکنه؟
حالم بهم میخوره از پیامای مناسبتی.از حرفای تکراری رسومی. از اینکه شماها برای انجام وظیفه و ادای احترام همون جمله تکراری و مرسوم خدابیامرزه و بهتون صبر بده ی بی حس و مسخره رو ادا کنین و برید دنبال زندگی خودتون. حالم بهم میخوره.
ترجیح میدم تو تنهایی , این مساله رو کشف کنم و نبود بابا رو بپذیرم و باهاش کنار بیام تا جلو پیامای مسخره شما سرتکون بدم و برای ادای احترام بگم ممنون.
نه. نمیفهمین و با این پیامای تکراری مسخره فقط دردو بیشتر میکنین...
.
.
اینروزا که عزرائیل حمله کرده و دونه دونه داره برمیچینه آدمای دور و برمو, برام سخته پیام تسلیتا.
واقعا حس همدردی ندارم و از گفتن پیامای تسلیتی آزار میبینم.
هر لحظه خودمو میذارم جای اونا و میبینم با این پیامای مزخرف,چقد حالم بدتر میشه و دوست دارم لال مونی بگیرم و چیزی نگم تا خودشون به درد خودشون عادت کنن.
.
این اتفاق اگه برای من افتاد,دور میشم از همه
از همه ی آدما
مثل همیشه,تنهایی بهترین مرهم و همراه خواهد بود.
شاید کمی بعدتر هم,نزدیکانی که راه دلو بلدن و میفهمم که منو میفهمن.
ولاغیر.
بقیه کشک و دوغه.رسم و رسومه
