آخر ترم 4 بود، خواستم یه پاک کن بخرم از دانشگاه.
لیلا گفت اینا گرون میدن.داداش من تو بازاره.زیاد میخریم ارزون درمیاد.یکی برات میارم.نمیخواد از اینجا بگیری
برام یه پاک کن آورد.
دیدم بزرگه، حیفه گم بشه! نصفش کردم.
ترم 7 میخواد شروع بشه و من هنوز دارم با نیمه اول کار میکنم و دست به نصفه دیگه نزدم!
همچین برکتی داره اموال رفیق!
هیچی بدتر از این نیست که خودت، دل تو تحویل نگیری...
وقتی خیالت خواست پرواز کنه، خودت بالشو بشکونی
وقتی خوت، خوتو باور نکنی...
آخ از دل بی یقین
وقت آن نرسیده که تو مرا یابی و من تورا؟
من در جست و جوی شخصیت خفته ی تو و تو آشنا با انحنای روح من؟
وقت پویش نیامده که برخیزیم ؟
روح من تشنه است، جوان و در اندیشه تاختن...
همسفری چون تو باید!
مرا بخوان، ساده و آهسته !
میدانی!
قشنگ ترین بخش ارتباط با دیگران آنجاست که وقتی میدانی نظر مثبتی درباره تو دارند، بگذاری خیالشان هرکجا که میخواهد برود...!
به عرش سر بزند و تو را تا جایی ببرند که تا بحال ندیده بودی!
نه اینکه خیالشان تمام شد، تو هم تمام بشوی و پایین بیفتی!
حالا که لیاقت عرش نشینی ذهنشان را داشتی، به خودت اجازه میدهی همان بالا بمانی و برای ماندگاری ات تلاش کنی...
ای امیر دیوانه
60 هزار بار سکانس ورودت به خونه عباس آقا رو نگا کردم.
چیز قابل داری تو صورت این دختر ندیدم که تو رو اینطور پاگیر کرده باشه...
طفل دیوانه مادربزرگ...زندگیتو میکردی، این چه بلا چی بود که یهو پیدا شد؟
آخ...این روزا که میرسه خاطرات نحس اونروزا برام زنده میشه.
همون روزا که فکر میکردم مثل همیم و آرزوهای مشترک داریم.
من و تو گردنه های سخت تر از اینو رد کرده بودیم، وقتی هیچ کس نبود و به ما اهمیتی نمیداد...
من و تو شده بودیم یاور هم، هم فکر و همراه هم...
قبلا جای دیگه مینوشتم.
اونجا رو دوست داشتم و احساس امنیت میکردم.
یه روز صاحبخونه بیدار شد و اجازه ی نوشتن نداد؛ گفت به تعمیرات احتیاج داره
حرفامو موقت جای دیگه نوشتم تا خونه مو بهم برگردونه.
بعد یک ماه و نیم، برگشتم، اما دفترم پرپر شده بود...
تصمیم گرفتم مهاجرت کنم.
هنوزم یاد و خاطر اونجا برام زنده است، هنوزم دوسش دارم؛ اما اعتمادی برای ثبت شدنش نیست...
میتونستم ببخشمش و همه چی رو فراموش کنم، اما دیدم مرتع سرسبز تری جلوی روم هست، تصمیم گرفتم بتازم!
به هیچ کس و هیچ جا اعتمادی نیست؛ اما
دفتر جدیدی باز کردم و به امید خدا اینجا شروع به نگارش میکنم.
وقتی میخوای صداش کنی، به خیلی روش ها میتونی انجام بدی
میتونی اسمشو صدا کنی، مخفف کنی، لقب بگی، هوی بگی یا هر چیزی که به دهنت میاد...
اما وقتی میگی "آبجی" قضیه فرق میکنه.آبجی یه چیز دیگه اس. هر کس به خواهرش نمیگه آبجی.
آبجی یعنی خیلی از فاصله ها رو برداشتی...
یعنی اونقد احساس نزدیکی میکنی که اینطور صداش میکنی
هر کسی به خواهرش نمیگه آجی.. آجی رو کسی میگه که همه ی مرزها رو برداشته و لذتبخش ترین کلمه دنیا رو صدا میکنه...
تو "آجی" یه لحن بچه گونه اس...یه صداقت خاصی که انگار از همون اول که خواهرت شده، با کودکی ات اخت پیدا کرده
آجی که میگی انگار کل دنیاعه و همین یه آجی که پشت و پناهته، رفیقته، خواهرته...
بعضی کلمه ها به مصادیق یکسانی اشاره میکنن، اما پشتشون یه دنیا حرف ماندگاره...
