بعد 20 روز

بابا رسید ، قبل از اینکه بیدار بشم

شب بود، بیدار شدم.

لاغر شده بود،آفتاب سوخته

پیش خودم تکرار میکردم : فقط چند لحظه کنارم بشین....

دلم میخواست بالش بیارم و همونجا کنارش بخوابم.

یه آن ذوق کردم که از دار دنیا، من و مامان، محبوب دل باباییم!

که از همه ی زنهایی که میتونستن کنارش باشن، ما محرم دلشیم

به رسم خودش، پتو آوردم و خوب، سرش کشیدم.بابا رو باید گرم میکردم

صبح طاقت نیاوردم، با وجود مریضی ، خودمو انداختم بغلش؛ دست در موی من و دست در ریش اش

چن کلام صحبت کردیم؛ شیرین تر از عسل!