هیچ وقت دوست نداشتم.
جمعه هایی که به شنبه صبح ختم میشن.
شنبه هایی که بعد از شیرینی یه روز تعطیل میان و اجبار و اجبار پشت سرشون دارن...
از پاییز گس که سرما به خودش راه میده و دردناکترش میکنه
از کار,درس,مدرسه,ساعت 8 صبح,خواب آلودگی و تنهایی بیزارم
بهترین اتفاق دانشگاه,برنداشتن کلاس 8 صبح شنبه بود
لعنت به همه ی چرخش های فصلی که به پاییز و زمستون میرسن.
لعنت به تنهایی
ظهر جمعه باشد
آفتاب وسط اتاق پهن باشد
بنشینی زیر پنجره ,آینه را بگذاری روبه رویت,طوری که گوشه ای از انوار گرم و روشن آفتاب منعکس شود روی صورتت, اشراف داشته باشی به دانه دانه موهای صورت, بنشینی با آرامش روز تعطیل و گرمای ظهر, ابرویت رابرداری و خط سیر کمانی اش را کمانی تر کنی...
هراز گاهی دست از کار بکشی, نور را بیندازی توی چشمانت,ژرفای وجودی اش را درک کنی و چشم در چشم ,نگاهش کنی و دوباره,با آرامش تمام,به خودت برسی و برای خودت وقت بگذاری
گرمای ظهر جمعه,التقاطی از سکوت به همراه دارد که روزهای دیگر هفته در مقابله با آن عاجز تر از عاجزند.
رفته بودیم اتاق تغذیه, بچه ها همهمه میکردن
مربی اومد بلند خوند : تُرُب تُرُب برگ تُرُب , هُپ!
موقع گفتن هپ,دستشو گذاشت روی لبش
با لحنی محکم و ختم کلام گونه...
یه جور هیس! ساکت باشین به زبان کودکانه و شعر!
یکی از بچه ها,بلافاصله تکرار کرد: ترب ترب برگ ترب هپ!
بقیه بچه ها شروع کردن,حتی یکی زد روی میز و همه باهم میخوندن : ترب ترب برگ ترب هپ...!
کنترل کلاس از دست مربی خارج شد!
مثلا قرار بود ساکت باشن و صدایی از کسی درنیاد!
داشتم از خنده میمردم, اما کافی بود بچه ها خندمو ببینن...
مدیر منو کشید کنار گفت: ببین! من تو رو مث خانواده خودمون حساب کردم و با آغوش باز پذیرفتم.
ازت میخوام اگه ایرادی تو ما دیدی,مشکلی توی مجموعه بود,
اولا بیایی پیش خودمون بگی,بعدم هرجای دیگه رفتی,نشینی بگی اونجا ال بود و بل بود...
امانت دار ما باش.
افتادن رو دور ازدواج.
اصلا انگار اپیدمی شده. اگه ازدواج نکرده باشی، ناقصی، عقب موندی...
هول اند. نگاه نمیکنن طرف کیه و چن سال دیگه چه اتفاقی می افته. فقط میخوان که اسم یکی روشون باشه و تمام.
اونقد که دهه هفتادیا دستپاچه اند تو ازدواج، دهه شصتیا ول معطل بودن و بیخیال...
نه به این شوری شور، نه به این بی نمکی
خب احمق ، اینی که انتخاب کردی، آدمه، ماشین نیست که اگه از مدلش خسته شدی، بذاریش کنار
اونم تویی که عرف خانوادگی و مذهبی ات اجازه تخطی از یه سری شرایطو نمیده.
چه غلطی دارن میکنن دور و بریای ما؟
دلم به شور افتاده از چند سال دیگه...هر آجری رو دارن اشتباه میذارن و میچینن تا بالا
انتخاب رشته و ازدواج که اینجوری باشه، خدا به داد تربیت بچه برسه...
بعدم میگن به تو چه. دلشون میخواد. به تو چه که برای همه نگرانی میکنی
به درک که اون هر غلطی خواست بکنه. من نگران خودم و بچه ی خودمم که قراره تو این جامعه کنار این آدما زندگی کنیم
دیوار کج این احمق ها ، فردا آوار میشه رو خونه ی من که دارم برای خودم زندگی میکنم و به کسی کار ندارم...
کودن های کوته نگر
تو هر مرحله از زندگی، چیزی برات جذابیت داره و تو رو به زندگی پابند میکنه.
مثلا تو دوران بچگی توجه و تشویق والدین، رقابت با بقیه بچه ها، اسباب بازی
تو دوره ای، عشق های نوجوونی، رفاقت ها
بعد تر، ازدواج و تشکیل زندگی، مسئولیت پذیری
بچه دار شدن و به سرانجام رسوندنشون و ...
خلاصه هر مرحله،چیزی داره که آدم سرش گرم باشه و برای رسیدن بهش تلاش کنه
حالا وقتی میخوای از مرحله ای به مرحله بعد بری ، این گذار و عبور، سردرگمی و سختی های خودشو داره
گاهی یه مرحله رو کامل رد نکردی، ولی اساس و بنیانش بنا به شرایط و پیشامدها نابود میشه و میترکه...
گاهی به یه مرحله میرسی که فکر میکنی همه چیزو تجربه کردی و چیزی وجود نداره که در حال حاضر برات جذاب باشه و نگهت داره...فکر کن مادر موسی توی دربار چه احساسی داشت...
وقتی بچه اش رو دست غریبه ها میدید و به سکوت اجباری محکوم بود...
وقتی به دید دایه ، کوتاه، بچه رو به دستش میسپردن و بعد....جدایی....
وقتی فریاد میشد و نمیتونست بغض فروخفته شو داد بزنه...
وقتی زن فرعون بچه رو درآغوش میکشید؛ نمیتونست بگه اینی که اینطور بو میکنی و به سینه ات میچسبونی، از گوشت و پوست منه...
این بچه مال منه که به خدا سپردمش و حالا به شما رسیده...
دوستش داشت و برای دوست داشتنش، باید سکوت میکرد
بودن اما به حساب نیومدن، درد کمی نیست
دردهایی که در آنی ، آدمو آتیش میزنن و یارای حرفی نیست...
