کنار بیاییم

نه که نشه دیگه زندگی کرد؛ باید چیزی به اسم فاصله طبقاتی رو بپذیریم و باور کنیم ما اون پایین مرزیم.

که وقتی پول زندگی تو تهرانو نداریم,اونی که باید به حاشیه شهر بره,ماییم.که همه چیز زندگی هم ارزونتره.اونجا هم میشه نفس کشید,زندگی کرد.فقط فرقش اینه که باید رو غرور جمع شده ی این سالامون پا بذاریم و باور کنیم سرمایه حرف اولو میزنه.

باس باور کنیم ما حتی مث پدرمادرامونم نمیشیم و بیخودی زور نزنیم که این احساس نارضایتی ,چیزی رو تغییر نمیده.پس راحتتر شل کنیم که کمتر به گا بریم.بهتر نیست؟