لیسانسه ها

فک میکردم سریال لیسانسه ها پیرو دلقک بازی سریالای دیگه برا وقت گذرونی و پر کردن کنداکتور صداسیما و پر کردن جیب تهیه کننده است. در حقیقت از نیمه دوم فصل دو,همراه شدم ولی صد حیف...کاش زودتر درمیافتم این درّ گرانبها رو .

پاورچین هم ازین دست بود. ولی اون موقع بچه بودم. حالیم نمیشد. درد شونو نمیفهمیدم. فقط برای خنده هر شب نگاه میکردم. نمیدونستم داماد سرخونه بودن و سرکردن با رئیس شرکت یعنی چی. تن به خفت دادن برای ادامه زندگی یعنی چی.

ولی سرِ لیسانسه ها, اول دردو کشیده بودم,زیر بار سنگینش زاییدم , افسرده شدم, درگیرش بودم که با دیدن این سریال فهمیدم دردم خیلی هم مهجور نیست. مشکل همه جامعه است. یه عده هم مثل دنبال علاج اند. اما علاجی نیست. حالا باید چی کار کرد؟ گریه ؟ نچ...

افرادی مث سروش صحت و مهران مدیری ,خندیدنو تجویز میکنن. به دردت بخند وقتی علاج نمیشه. با دیگران بخند. همگانی بخند که اگه نخندی از غصه دق میکنی. 

لیسانسه ها در عین خندیدن,منو به فکر فرو برد و با حس همدردی, دردامو کم کرد.

اصلا تیتراژ لیسانسه ها برام مث پمپاژ احساسای خوبه...