تبلور عینی نیاز

میبینی؟ چه قشنگ و دانه دانه صف کشیده بر سجاده؟

میخواهی حبه حبه اش را ضمیمه ی دعا کنی

تبلور عینی نیاز است.

رنگِ زردِ طلایی گونه اش تو را میکشاند به بارگاه شمس الشموس

از همانجا که تحفه آمده با دست گرم رفیق

دوست داری انگشتانت شانه باشد بر موهای طلایی پاکش که به دست غیر نیالوده و

تنها بر گُرده انگشتان امیدوار تو سوار شده

دستِ دل میخواهد این راز و نیاز ها...

 آدم را میکشاند  از انتزاع دور ، پای تجسم نزدیک...

که خدا میتواند همین نزدیکی ها باشد

در همین نزدیکی