جامانده

بعضی اتفاقات تو زندگی,اونقد سنگینن که گاهی آدما خودشونو تو برهه ای از زمان جا میذارن و تنها جسم متحرک شون باقی عمرو ادامه میده

یا نه. شادن, میخندن و همه جوره معمولی زندگی میکنن اما ...دیگه اونی نیستن که بودن. میشن یه آدم معمولی مثل همه. اونا منِ واقعی خودشونو جا گذاشتن. همون جوهره ای که اونا رو خاص و با هویت مستقل از میلیاردها آدم رو زمین میکرد...

آدمی که کوله بار حسرتی رو به دوش میکشه,زندگی نمیکنه...اونی که به آرزویی نرسیده,کامجویی نکرده,خودشو جا گذاشته و همیشه چیزی کم داره...میلنگه...

تلخی اش اونجاست اون آدم کسی باشه که زندگیتو رو وجودش بنا کرده باشی... که با فروریختنش,فرو بریزی...