🚻

یه مدت کلاس والیبال میرفتم.

اونجا یه سری دختر بودن که عملا پسر بودن!

از لباس و هیکل گرفته تا خلق و خو.

قبلا فک میکردم اینجور آدما صرفا تحت تاثیر ویژگی های روانی اینشکلی میشن.یعنی خودشون میخوان که بشن.چون از جنسیتشون راضی نیستن

یا از لحاظ اجتماعی,نسبت به جنس مخالفشون چیزی میخوان داشته باشن که تو گروه جنسی خودشون نمیبینن

حتی خودم! تو نوجوونی واااااقعا مردونه رفتار میکردم و لباس میپوشیدم.(تمایل روانی). برا همین به دیگران هم با همین دید نگاه میکردم که دوس دارن اینطور باشن.راحتترن.به بقیه چه؟!

اما حالا که موضوعات ترنس بیشتر جاافتاده,از دید جنسی هم بهشون نگاه میکنم.

یعنی مث قبل فک نمیکنم صرفا بلحاظ عقده روانی و اجتماعی اینطور شدن.

یکیشون میاد کتابخونه ای که اینروزا میرم.

وقتی چشمم بهش میفته,واقعا نمیتونم حس کنم یه دختره. رفتارا و نگاههاش,اندام و عضلاتش,نیمه مردانه س. وقتی به دوستش نگاه میکنه و باهاش مساله حل میکنه,مثل وقتیه که یه پسر تو چشمات نگاه میکنه و میخواد معصومیت دخترونه تو تصاحب کنه...به همون اندازه که احساس کنی قلبت تند تند بزنه و گونه هات سرخ بشه...

یا وقتی دست می اندازه گردن رفیقش که بلحاظ جثه,ظریف و نحیف تره, حقیقتا حس رفاقت مدرسه نمیکنم :l