توفیق اجباری

چهارشنبه, ۳ خرداد ۱۳۹۶، ۱۲:۲۹ ق.ظ

خانواده های شهدا، تو دور و بریا و مواردی که من باهاشون برخورد داشتم، بلاستثنا ، مشکلی تو رفتار و اخلاقشون داشتن که حاصل از کمبود بوده یا به دلیل توجه بیش از اندازه و محبتهای قلمبه و بی دلیل و بیجا از اطرافیان برای جبران این کمبود، زیاده خواه و لوس بار اومدن.

هرچقدر بخواییم تقدس عمل شهید رو بالا ببیریم، پیامدهای نبودش تو خانواده رو نمیتونیم انکار کنیم.

امام حسین به عمل زینبی بعد از خودش یقین داشت که قیام رو شروع کرد.

میدونست قهرمانی مثل زینب، کل عاشورا و مصیبتهای بعدش رو به دوش میکشه و نمیذاره زمین بخوره

اما واقعا خانواده های شهدا ، توانایی پذیرش همه ی مشکلات بعد از شهادت رو دارن؟

اصلا کسی ازشون پرسیده میخوایین تو این مسیر قرار بگیرین؟

فکر نمیکنم جواب همه مثبت باشه. یعنی عملا تو مسیری افتادن که هیچ انتخابی براش نداشتن و حالا باید شرایطی رو تحمل کنن که اصلا قبولش ندارن یا نمیخوان

دیگران شاید بخوان واقعیتو پشت تقدس این عمل پنهان کنن اما من نمیتونم.

من 7 سال تو مدارس شاهد درس خوندم. از نزدیک با خلق و خلو بچه هاشون آشنایی دارم.

گاها جور این اتفاقاتو، خانواده شهید میپردازه در صورتی که خودشون راضی به این اقدام نیستن

و توانایی جا زدن و شونه خالی کردن از انتظارات جامعه رو هم ندارن. به همین دلیل رفتار دوگانه درپیش میگیرن.

گاها در ظاهر همون آدم خوبه تقدس مآب و در باطن، فاسد و پوسیده.

حالا این مردم جامعه اند که باید بتونن جور رذیلت های اخلاقی این فرشته زاده های دورو رو بکشن...

همیشه رو مین رفتن و ترکیدن خوب نیست. وایسادن پای کاری که کردیم و کشیدن عواقبش، نصف ماجرای پنهانیه که باید بهش وفادار باشیم...

باید به این باور برسیم همیشه شهادت بهترین راه پیش رو نیست...

۹۶/۰۳/۰۳
۱۹۸ نمایش

۰۳ خرداد ۹۶ ، ۰۳:۲۷

. . . .

سلام.

من نمی دونم قضیه خونواده شهدا چیه و تو اون 5 سالی که تو اون شاهد درس می خوندم... به جز یکی از بچه ها به اسم سحر که از نزدیک دیدمش کس دیگه ای رو یادم نمیاد!

با سحرم دوست نبودم و اساسا دوستیام بر اساس شرارت افراد و البته ظاهر و تمیزیشون! در اون سن شکل می گرفت احتمالا!!! و سحر خیلی آروم بود و تو خودش...

و احتمالا اون مشکل اخلاق و رفتار رو هم قبول داشته باشم و اساسا به نظرم طبیعی هم میاد... گرچه تخصصی ندارم درباره ش و نظر رو هوایی دارم می دم رسما :)))

اما

اول اینکه دورویی رو نمی دونم!

دوم اینکه چه بسیااار کسانی که شهید نشدند و مردند! و چه بسیاااار کسانی که خواستند شهید شند و نمردند... و الانم زنده اند... پس صرف جنگ و جبهه و فلان و اینا مسبب این حالت نیست به نظرم...

اما مشکل اساسی من تو مقایسه امام حسین و سپردن اون به حضرت زینب و اینهاست و به نظرم اومد از این مورد استفاده شده!

خب بله که این بوده... ولی دو تا مساله اساسی مطرحه: 1 اینکه اگر فرض رو بر این می گرفتیم که اگه حضرت زینبی نبودند آیا همچین نهضتی شکل نمی گرفت ذاتا؟

و 2 مساله فقهی جهاد... که خودش اصن یه قضیه مفصلیه و به خیلی پایه های اساسی دین ربط پیدا می کنه...

و سوم هم اینکه بر فرض کسانی با این تفکر می بودند و نمی رفتند! به قول معروف الان باید عربی حرف می زدیم!!!

۰۳ خرداد ۹۶ ، ۱۰:۰۶

یک پری

چقد خوب گفتی،حیف که کسی جرات نداره در این موارد صحبت کنه،چون در لحظه کوبیده میشه!

"همیشه رو مین رفتن و ترکیدن خوب نیست. وایسادن پای کاری که کردیم و کشیدن عواقبش، نصف ماجرای پنهانیه که باید بهش وفادار باشیم..."

عالی بود این جمله...

۰۴ خرداد ۹۶ ، ۱۱:۱۰

گل بهار ..

به نظر من وقتی هر کسی چه کسی که شهید میشه و چه کسی که خودش فوت می کنه ...به هر حال وقتی کسی فوت میکنه... به قول خودت کمبودهای تو خانوادش به وجود میاد ...

مثلا وقتی کسی مادر نداره با کسی که مادر داره ...خیلی تفاوت داره .

ببین عزیزم به نظر من نه تنها خانواده شهید بلکه هیچ خانواده ای که عزیزی از دست میده راضی نبودن و نیستن ...ولی تفاوت خانواده شهید اینه که اونا باید احترام بزارن به خواسته ی خود اون فردی که شهید شده ...یعنی در یه عمل انجام شده هستند ...عزیزی از دست رفته و زندگی فلج شده ...مثل تموم بچه های که پدر و مادرشون رو تو سن کم از دست میدن ...به هر حال هیچ چیزی نمی تونه جای اون رو بگیره .

من دعا میکنم هیچ وقت هیچ جای دنیا جنگی نباشه تا شاهد هیچ داغی از هیچ خانواده ای نباشیم ...دنیای بدون جنگ :)

۰۵ خرداد ۹۶ ، ۲۳:۱۰

به نظر من شهادت ایثاره ....من منظورم کسایی هستند که تو هشت سال دفاع مقدس جنگیدند ....اگر اونا همچین فکری میکردند اگر همه ی اونای که رفتند جنگ نمیرفتند و میگفتن ما متعهد به خانوادمون هستیم و نمیریم چی میشد ؟؟؟؟؟ عراق حمله میکرد و همه میمیردند ....اونا حاضر شدن بمیرن حاضر شدن بچه هاشون بی پدر بزرگ شد برای همه ی ما ....برای همه ی ما ....زندگی بمونیم ...برای پدر من ...پدر تو ....مادر من ...مادر تو ....

اونا یه چیز رو از دست دادند تا به چیز خیلی بزرگتری برسند .

۰۶ خرداد ۹۶ ، ۱۹:۰۷

شاید اینجوری می بود که تو می گی و وضع خونواده بهتر می بود

و چه بسا شاید بدتر

کی می دونه؟

به نظر من به خاطر شهادت نیست اون کمبودها

شاید به خاطر عدم زنده بودن پدره

حالا باباهه تو جنگ شهید نشده بود، الزامی هم وجود نداشت که زنده باشه...

من می فهمم چی می گی و تو یه زمانی اینجوری تصور می کردم... مثه تو... اما الان می بینم آدم مختاره... الان سعیم اینه بیشتر آدما و انتخابا و طرز فکرشونو درک کنم... اون اینجوریه و این سابقه رو داره و اینطوری انتخاب کرده.. نه اینکه چیزایی که خودم فکر می کنم درسته رو به بقیه به زور منطق و احساسات و... حالی کنم! و حتی شاید نفی مخالف کنم و بگم من می فهمم و بقیه لابد نفهمد که مثه من نیستند :)

۲۲ خرداد ۹۶ ، ۲۳:۰۶

Fatemeh シ.

می‌دونی این واقعا نه فقط تو بحث شهادت و جهاد و اینجور چیزا که تو تقریبا همه‌ی کارهای ما ایرانیا نمود پیدا کرده

این که آدمای احساسی‌ای هستیم که در لحظه فقط می‌خوایم یه حرکت ضربتی «و در اکثر مواقع درظاهر ایثارگرانه» انجام بدیم، فارغ از نتیجه‌ای که به همراه داره و فکر به بعد از اون کاری که می‌خوایم انجام بدیم.

و خب این بحث مقدس‌گراییم که ید طولایی تو تاریخ و فرهنگ ما داره

اون موقع که سلطنت بود، شاه و دم و دستگاهش، بعدشم که یه سریا انقلاب کردن برای تغییر جنس ارباب و دست‌بوسیشون، ملا و امامه‌ش و هزار تا چیز دیگه که قطعا بهتر از من بهش واقفی…

۲۳ خرداد ۹۶ ، ۱۳:۴۲

مجسمه ی متحرک

من توی مدارس شاهد درس نخوندم و تجربه ای ندارم در برخورد با این دست از افراد.

اما چندتا دوست داشتم که توی این مدارس درس خونده بودن و می گفتن بعضیاشون توی ١٥-١٦ سالگی که سن حساسی هم هست دوست پسر داشتن (استدلال اون دوستم این بود که از نبود پدر و یا برادر بود این رفتار) و بعضاً بعد تعطیلی مدرسه به کوچه ی بعدی مدرسه که می رسیدن چادرشونو بر می داشتن.

در عظمت و ایثار و بزرگی شهدا هیچ شکی نیست و جای بحث نداره. اما تو ابعاد خوبی رو از این داستان روشن کردی که جای فکر و تأمل داره... و اون باریه که خونواده به دوش می کشه.

مزگت

مزگت

مزگت یعنی عبادتگاه
بدون درنظر گرفتن دین خاصی
هروقت نیاز داشته باشم، به اینجا پناه میارم و مینویسم

موسیقی

فیلم

شعر

سریال

مهد

تکواندو

شغل

جامعه

ازدواج

روانشناسی

فروشگاه

شکرگزاری