رودررو

خیلی وقتا هست که از رفتار ناشایست فردی ناراحت میشیم. کسی که امکان کناره گیری یا عصبانی شدن ازش رو نداریم تا با فریاد خودمونو خالی کنیم و بذاریم بریم تا دیگه چشم تو چشم هم نشیم. این ارتباط دایمی هست و این رفتار فرد ، روی نِرو. مثل همکار یا خواهر شوهر .

گاها حتی فرد دوست داشتنی و عزیزی هست که بود و نبودش برامون فرق میکنه. مثل پدر و مادر یا دوستان نزدیک

به دلایلی ، نه میشه مستقیما ابراز کرد؛ نه فریاد کشید ، نه بی تفاوت گذشت

باس چی کار کرد؟

.

.

بهترینش عین همون رفتار رو با اون فرد اجرا میکنیم!

اگه از دوستان بود و نتونست همون رفتار با همون دوز رو تحمل کنه و گذاشت رفت، گور باباش!

کسی که نمیتونه رفتار خودش رو تحمل کنه به درد لای جرز میخوره نه ادامه رابطه!

اگه از پدر و مادر و همسر و خانواده همسر و افراد نزدیک بود و درست نشد، فقط از چشم میفته و تنها میشه رابطه رو کمتر کرد. اما قطع ارتباط نداریم.

همین از چشم افتادن خودش یه دنیاست. تنبیه کمی نیست.

اما اگه متوجه شد و برگشت ، یعنی یه گام به جلو.

البته خیلی وقتا این روش جواب نمیده.چون ما تحمل خودمونم نداریم!

خود من از افرادی هستم که اگه رفتار زشتی داشته باشم، تا عین اونو سرم درنیارن، متوجه قبح عمل نمیشم.

و بعد از اون کاملا میتونم خودمو درست کنم.

همیشه که نباید حرف زد؛ باید به زبان عمل نشون داد...