اعتماد جهانی

حضور تو هر مسابقه ، رقابت یا حتی محکمه ای، مستلزم یه اعتماد اولیه است.

اینکه من، داشته ها و توانایی هامو دربرابر کسی یا کسانی نشون میدم و انتظار قضاوت دارم که به عدالتشون باور دارم.

و الّا هیچ آدم عاقلی پیش نامرد، عملی رو خالصانه انجام نمیده.

بچه به بازیای گروهی و حضور کنار همسالان احتیاج داره. یه چن باری که بازی کردیم و دیدم بچه ها مثلا تو وسطی، به راحتی جرزنی میکنن ، دیگه علاقه ای به بازیای گروهی نداشتم. نه که آدم مشکل داری باشم، از اینکه تمام تلاشمو میکردم و جرزنی آشکارا میدیدم، تا فیها خالدون میسوختم.

تو مدرسه هم گاها نقاشی یا انشا یا هرچیزی رو برای نشون دادن میبردم و میدیدم که ناعادلانه نمره میدن و معیارهای دیگه ای مث قیافه شخصی و وضعیت نمرات درسی دیگه مو درنظر میگیرن، دیگه تلاش اولیه رو نداشتم.چون اون اعتماد اولیه برای عدالتو نداشتم.

یه جورایی از یه سنی به بعد، کشیدم کنار! کلا واسه خودم زندگی میکردم چون "اعتماد" نداشتم، مگر اینکه خلافش ثابت شه.

حالا هم فرقی نکرده. همه این اتفاقات جهانی شده.چه تو سینما که با معیارهای خاصی به اشخاص خاصی اسکار تعلق میگیره؛

چه بازی های المپیک که به دلایلی، به راحتی حق بازیکنا رو جلوی این همه دوربین میخورن و جایی هم برای تظلم و شکایت وجود نداره که هیچ؛ کسی جوابگوی عمر برباد رفته ی ورزشکار نیست.

با این کار، " اعتماد " جهانی رو زیر پاهاشون له میکنن.

مسلما آدم های عاقلی که خودشونو دربرابر این شرایط قرار میدن، باید روز به روز کمتر بشه...

یا فکری به حال داوری هایی کرد که پهلوونی رو با چشم های اشکبار و دست خالی و اعتماد مخدوش ، روانه ی خونه نکنه.