پیشواز بهار

اینکه زبون دارم و قادر به گفتن نیستم یعنی درد...

روزی روزگاری دستم به قلم بود و قلبم از ثبت انباشت ذهن رها و حالا اثری از اون روزها نیست...

باز آناً کم آوردم. باز بهار با بوش این بغض لعنتی رو آورد

باز هفته ی آخر اسفند رسید...

پُرم از گفتن...ولی زبونم لال...

خدایا ؛ خدای مهربونم که همیشه شنیدی، بازم بشنو...بازم پر کن منو ...