زهر دنیا

کسى از دنیا شادمانى ندید جز آن که پس از آن با اشک و آه روبرو شد،

هنوز با خوشى‏ هاى دنیا روبرو نشده است که به ناراحتی ها و پشت کردن آن مبتلا مى ‏گردد

شبنمى از رفاه و خوشى دنیا بر کسى فرود نیامده جز آن که سیل بلاها همه چیز را از بیخ و بن مى ‏کنند.

هر گاه صبحگاهان به یارى کسى برخیزد، شامگاهان خود را به ناشناسى مى‏ زند

اگر از یک طرف شیرین و گوارا باشد از طرف دیگر تلخ و ناگوار است...

کسى از فراوانى نعمت‏هاى دنیا کام نگرفت جز آنکه مشکلات و سختى ‏ها دامنگیر او شد

شبى را در آغوش امن دنیا به سر نبرده جز آن که صبحگاهان بال‏هاى ترس و وحشت بر سر او کوبید

بسا افرادى که به دنیا اعتماد کردند، ناگهان مزه تلخ مصیبت را بدانها چشاند

و بسا صاحب اطمینانى که به خاک و خونش کشید...

نهج البلاغه -خطبه 111