رهایی

مامان منو نمیبینه.یعنی نخواسته تغییرات منو ببینه.یه عینکی زده رو چشمش که از اول با همون میدیده و بس...

نقاشی ای که رو عینکش کشیده شده، تو همه مراحل زندگی ثابته، اما ما ، اطرافیانش، تغییر میکنیم. اون این تغییراتو نمیبینه. بابا هم تا حدی همینطور. هر دو، هنوزم ما رو بچه میبینن. یه موجود نیازمند که توانایی حمایت از خودشو نداره و اونا باید تلاش کنن تا به ما غذا برسونن و ازمون مراقبت کنن. شاید شاهد بزرگ شدنمون باشن، اما هنوزم که هنوزه، فکر میکنن بچه ایم.

هرچقدرم داد بزنم من بزرگ شدم، میخوام از پوسته ی بچگی ام جدا بشم، گوششون بدهکار نیست که نیست.

نخواستن بفهمن مفهوم "پذیرش مسئولیت" برای من جاافتاده است؛ دور از چشم اونا، تو مدرسه و دانشگاه بزرگ شدم، اما اونا ندیدن، مشغول کار خودشون بودن. نه تقصیر منه، نه تقصیر اونا...اما فهموندن این موضوع به اونها برای من سخته، برای اونها که اینروزا سخت میخوان باور کنن با اومدن خواستگار ، دخترشون بزرگ شده و باید کم کم ازش دل بکنن...؛ مامان پشت گریه و بابا پشت خشم اش ، این موضوعو پنهان میکنن اما من خوب میفهمم که نتونستن با این موضوع کنار بیان...

منتظرن، منتظرن که یک لحظه جا بزنم و بگن : دیدی! دیدی گفتیم هنوز بچه ای! و دوباره همون ماجراهای حمایت و زیر پر و بال گرفتن از نو شروع بشه...

برای همین هروقت شکست خوردم، سکوت کردم و سمت کسایی که بهترین حامی های عمرم بودن، نرفتم.چون بیرون اومدن از زیر پروبالشون، سخت تر از تحمل تنهاییه...

روز اول دانشگاه، همین اتفاق افتاد؛ به بدترین شکل ممکن...

اگه عاقل بودم، از همین روز اول و اتفاقاتش میفهمیدم دانشگاه جای آرزوهام نیست، جای پرکشیدن نیست...